Bergoglio e Pablo Iglesias

A presenza e o discurso do Papa Francisco ante a cámara de eurodiputados foi un sinal de valentía política deste Papa que nos sorprende cada día.

Por Lois Pérez Leira | Vigo | 07/12/2014

O seu importante e claro discurso non pasou desapercibido para o líder de Podemos, Pablo Iglesias, que asegurou, tras escoitar o discurso de Bergoglio, que lle gustaría poder reunirse e falar con el "onde fose posible". Para logo agregar: "Encantaríame coñecer a Jorge Bergoglio e estou de acordo en que estariamos de acordo en moitas cousas", sinalou o eurodiputado aos xornalistas nas portas do hemiciclo.
"Sería un honor. Hai compañeiros que teñen moito interese nas súas propostas”, sinalou o líder de Podemos, que tachou de "valente" o discurso do Pontífice ante o pleno do Parlamento Europeo. "estivo moi ben cando sinalou o burocratismo das institucións europeas e das formas de vida ostentosas", explicou Iglesias, que encomiou tamén que o Papa referísese "ao escándalo de poderes financeiros e as multinacionais que están secuestrando a democracia".

Tamén enxalzou as palabras do Papa “ao que prefire referirse polo seu nome, Jorge Bergoglio” cando sinalou no seu discurso que "a dignidade é incompatible cos que non cumpren os dereitos sociais vinculados ao traballo e os Dereitos Humanos". Malia esta interesante reflexión de Pablo Iglesias, algúns dos seus compañeiros do grupo parlamentario da Esquerda Unitaria Europea (GUE/NGL), os seis eurodiputados da Esquerda Plural, abandonaron o hemiciclo como protesta pola invitación do Parlamento Europeo ao Papa. Iglesias dixo que o seu xesto "foi lexítimo", pero que os eurodiputados de Podemos entendían que "debían estar aí". Agregando: "A min paréceme que este Papa é útil para a xente de abaixo, para os que loitan por un mundo mellor e máis xusto", afirmou.

Outra vez a esquerda liberal xacobina equivócase de inimigo. O seu izquierdismo infantil, como sinalaba Lenin, levou a estes eurodiputados a non poder entender que Bergoglio é un representante do pensamento renovador da igrexa. A súa influencia internacional ten que ser utilizada como un factor importante para denunciar a prepotencia dos poderosos, do capitalismo e das políticas belicistas.

Bergoglio non é calquera Papa. Como xesuita ten unha adoitada formación intelectual, foi un militante peronista, un sacerdote comprometido cos pobres. Así o entenderon persoas da talla do Premio Nobel da Paz, Adolfo Pérez Esquivel, quen sinalou: “Hoxe podemos dicir que na Igrexa universal sopran novos ventos. Empezou a cambiar a axenda, e aínda que non se poida esperar drásticas transformacións, cando durante décadas reforzáronse liderados, xerarquía, movementos e institucións conservadoras, volve cobrar relevo acompañado por numerosos xestos do Papa Francisco, o anhelo dunha Igrexa pobre, o compromiso cos máis pobres, cos excluídos, e este non é un dato menor."
 

O teólogo brasileiro Frei Betto, un dos máximos exponentes da Teoloxía da Liberación, sinalou do Papa: "Francisco iniciou a reforma da Igrexa polo papado, como quen está convencido de que, para cambiar o mundo, é necesario cambiarse primeiro a si mesmo. Quizais non tarde en reformar a Curia Romana e, quen sabe, suprimir o IOR, o Banco do Vaticano, branco de graves denuncias de corrupción, e tamén as nunciaturas apostólicas, as representacións diplomáticas do Vaticano no exterior, para revalorizar as conferencias episcopales e a colegialidad na Igrexa. Algo novo hai na barca de Pedro, cuxas velas están sendo inchadas polo sopro do Espírito Santo."

Quizais os eurodiputados de esquerda que se ausentaron do Parlamento pretendían escoitar a un Papa que falase a favor do aborto ou doutros temas que aínda son complexos de modificar ou aceptar. Ou que nunca se aceptarán nesta institución, onde aínda a casta do Opus Dei ten moito poder.

O certo é que Pablo Iglesia demostrou ter un gran olfato político e unha acertada compresión deste fenómeno novo que vive a Igrexa Católica. Algúns din con picardía que Bergoglio é o Pablo Igrexas do Vaticano. Pronto nos atoparemos coa foto desta posible reunión. A participación dos cristiáns de base nos cambios sociais é outro alicerce moi importante para a construción dun novo discurso da esquerda transformadora.