Caso Nerea Añel: Fiscalía e acusación piden ao TSXG que reabra a causa e condene á súa parella por non auxiliala

Fiscalía e acusación particular pediron que se revogue a sentenza da Audiencia Provincial de Ourense pola que se absolveu ao home acusado de matar, en xaneiro de 2020 na localidade ourensá de Barbadás, á súa parella e que se lle condene, por un delito de homicidio por omisión, a unha pena de 11 anos de prisión.

A defensa, pola súa banda, solicitou que se confirme a absolución despois de que o maxistrado do xuízo do caso comunicase o pasado 7 de marzo a absolución, a pesar do veredicto de culpabilidade emitido polo xurado popular. Fíxoo argumentando que os feitos probados non permiten incluír esta conduta nos tipos penais que se lle atribuían, homicidio consumado ou homicidio de comisión por omisión. Para o Ministerio Fiscal, o maxistrado presidente "excedeuse das súas funcións" cunha sentenza "incongruente" co resultado do veredicto do xurado popular que, por unanimidade, declarouno culpable.

Na mesma liña, a acusación particular, en declaracións aos medios, apelou a que o veredicto do xurado "prevaleza sobre calquera outra consideración". "Sendo claro o obxecto do veredicto ten que manterse na sentenza que se dite", sinalou esta parte, que pediu a condena ao acusado "pola morte por comisión por omisión de Nerea a 11 anos de prisión". "Non fixo o que tiña que facer que era auxiliala, como parella dela estaba obrigado a facelo", expuxo para incidir en que o xurado "dixo que ela caeu accidentalmente, que se fracturou o cranio e que el tiña que asistila para que non morrese e non o fixo".

POSTURA DA DEFENSA

Fronte a iso, a letrada da defensa asegurou que a sentenza "está correctamente ditada e debe ratificarse" e apuntou que "non se infrinxiron" os artigos da Lei do Tribunal de Xurado aos que fan mención as apelacións e "non hai problema en que o fallo da sentenza sexa diferente ao veredicto".

Engadiu, ademais, que "non concorren" os requisitos esixidos para que se entenda un homicidio en comisión por omisión "porque non existe obrigación legal de socorrerse". "Non se trata dun matrimonio senón dunha parella de feito de moi curta duración", indicou. Doutra banda, incidiu en que non foi acreditada "a posibilidade de que se salvase a vítima no caso de que se realizase algún tipo de asistencia por parte do acusado".

SENTENZA ABSOLUTORIA

A sentenza da Audiencia de Ourense apuntaba que as condutas consideradas probadas polo xurado non podían incluírse no tipo penal de homicidio consumado nin no de homicidio por omisión que mantivo Fiscalía nas súas conclusións definitivas. En particular, recolle que o tribunal de xurado recoñece no veredicto que "non hai suficiente proba" de que a moza se puidese salvar cunha intervención médica inmediata e que o procesado "non crea a situación de risco" previa ás lesións, dado que a caída da moza puido ser fortuíta.

Por iso, os actos non se incluirían no tipo penal de homicidio, di o maxistrado, que advirte de que o Ministerio Público "non interesou unha cualificación subsidiaria ou alternativa que configurase a conduta do acusado como autor dun delito de omisión do deber de socorro, polo que non se analiza a súa concorrencia". No seu veredicto, o xurado considerou probado, por unanimidade, que o acusado se atopaba presente no momento no que a moza ourensá sufriu, en xaneiro do 2020, un traumatismo cranioencefálico e vertebral e que non lle prestou a asistencia necesaria para evitar o seu falecemento.

O cadáver da moza atopouse oito meses máis tarde na canle dun río, polo que a climatoloxía e o paso do tempo dificultaron aos forenses realizar un informe con tanta exactitude como noutros casos, como aludiron na súa declaración ante o xurado. Isto fixo que o tribunal popular non puidese definir a circunstancia exacta do falecemento, pero si considerase acreditado que o acusado estaba presente cando sufriu as lesións.

Nerea Añel | Fonte: EL - Arquivo