REPORTAXE.- As privatizacións chegan ao mosteiro de Celanova

O mosteiro benedictino, erixido a mediados do século X, foi cedido ao concello de Celanova para o seu uso público trala desamortización de Mendizábal. Desde este momento, o edificio foi destinado para albergar servizos básicos como as dependencias consistoriais, a cátedra de latinidade, o cuartel da Milicia Nacional, a cárcere do partido e a escola primaria. Dezasete décadas despois, o Goberno municipal deu un ultimato para desaloxar estas dependencias, que na actualidade ocupan o Instituto de Ensinanza Secundaria, un Centro Social, o salón de actos municipal e diversas aulas de conferencias e exposicións, e ceder a súa xestión a unha empresa hoteleira privada.

A transcendencia histórica que esta decisión política carrexa para os actuais e futuros habitantes de Celanova fai dubidar da súa lexitimidade a veciñanza e oposición. Mais aínda, cando se tenta levar a cabo sen efectuar ningún tipo de consulta pública e sen atender as opinións dos dous milleiros de veciñas e veciños que asinaron en contra do proxecto, segundo manifestaron membros da Plataforma en Defensa do Uso Público do Mosteiro de Celanova en conversas a GC.

A magnitude desta inxente operación especulativa -que comprende a construción  doutro instituto a un quilómetro da vila- xa fixo que o pasado mes de outubro o asunto chegase ao Pleno do Parlamento da man dunha interpelación do deputado e deputadas nacionalistas Alfredo Suárez Canal, María Tereixa Paz Franco e María do Carme Adán Villamarín. Na sesión parlamentaria os deputados preguntaron polas razóns que levaron ao concello a "construír un hotel de luxo no Mosteiro e trasladar o IES a un novo recinto", pois entenden que  é "un contrasentido en épocas de restrición de recursos públicos", e máis intensamente "no ensino -libros, comedores, peche de unidades-"; engadiron os membros do Grupo Parlamentario do BNG.

Explicacións do concello

Ante a incipiente mobilización veciñal e o apoio expreso ao uso público do mosteiro de intelectuais, catedráticos e escritores, como Xosé Luís Méndez Ferrín, Etelvino Blanco Antón Riveiro Coello, Henrique Alvarello ou  Baldo Ramos, así como de asociacións cívicas -Anacos da Cidade-, o Goberno municipal tentou contrarrestar a situación mediante o envío a tódolos habitantes dun bando de dous folios a dúas caras no que se xustifican as razóns para construír o hotel de luxo e máis un novo instituto. Estes argumentos baséanse principalmente no "beneficio educativo" do novo centro, que paliará os "diversos problemas arquitectónicos que dificultan poder cumprir coa normativa escolar do actual instituto", e mais na necesidade do hotel de luxo "para desenvolver un proxecto turístico global en Celanova", segundo reza a batería de argumentacións asinadas polo alcalde da localidade, Antonio Mouriño.

Para o claustro de profesores do IES de Celanova os devanditos "problemas arquitectónicos" xa foron solucionados no pasado. Segundo un escrito feito público polo claustro de profesores a "administración educativa leva investido inxentes cantidades nos últimos anos: arranxo do tellado, cableado ADSL, equipamento e, sobre todo, un polideportivo -soterrado por respecto ao patrimonio- para uso dos nosos alumnos en horario lectivo, que andou preto dos ¡tres millóns de euros! e que, sorprendentemente, permanece pechado, mentres que Educación paga autobuses para trasladar ao alumnado de Educación Física ao outro pavillón da vila". Agora, que o traslado se fai inminente, profesores, pais e alumnos pregúntanse pola razón de ser do pavillón escolar. O mesmo lle ocorre a veciñanza en xeral que se pregunta se verdadeiramente o turismo de luxo será a utopía que evite a emigración masiva da xuventude celanovesa, ou se polo contrario a privatización do núcleo identitario do pobo, a carón do cal xermolou e se desenvolveu a vila de Celanova, profundizará a distopía do seu exterminio como grupo social.