Un barrio sen reloxo, entre pitas e historia

No mundo hai lugares repetidos e lugares singulares. Unha metrópole europea sen apenas supermercados (Napoli), un país con máis bicicletas que persoas (Holanda), outro onde o seu presidente camiña practicamente sen escolta (Uruguai), unha cidade onde criaturas mecánicas de fantasía camiñan ás súas anchas (Nantes)… ou unha cidade na que a metros do seu pleno centro, a cen da súa Catedral, existe un barrio 100% rural e apenas modificado durante decenas de séculos, como se o reloxo tivese parado as súas agullas. ¿Onde? No Carme, en Lugo.

Por Homo ambulans - Guido Álvarez | Lugo | 21/12/2014

Atravésano a Vía Romana XIX e o Camiño Primitivo a Santiago. A súa porta da muralla é nada menos que a máis antiga. É o berce de San Froilán, o barrio polo que camiñaba nos seus paseos entre a Muralla e o Río Miño. Foi a horta dos bispos lugueses, e hoxe a única ventá ó río dende o muro romano, unha das mellores vistas dende o alto Lucus Augusti. Din que alí cómense as mellores tortillas do oriente galaico, e os seareiros do C.D. Lugo son dos poucos que aínda o atravesan con asiduidade, cada dous domingos, rumbo ó Anxo Carro.

Pero se ben todos estes datos marcan unha fortísima identidade para O Carme, non son eles os que lle dan a este territorio a súa maior marca de singularidade. ¿Qué é entón o que fai que este barrio sexa tan especial e distinto?

Imaxinade que estades dando un paseo por París, por Roma, por Barcelona… imaxinade que saídes camiñando da Sagrada Familia e a tres minutos atopádesvos nun barrio cun aspecto similar a unha pequena parroquia da Terra Chá ou dos Ancares… imaxinade que ó lado da Torre Eiffel ou do Coliseo atopásedes galiñas, coellos, hortas… ¿non parecería fantástico? Pois iso pasa ó lado do centro de Lugo, a 10 metros da Muralla Romana, a 200 metros da rúa dos viños…

Podemos poñernos críticos e dicir que porqué O Carme non está valorizado como debe, claro que si… pero podemos tamén poñernos en positivo e pensar que este é aínda un espazo para soñar, para sacarlle partido ó inmobilismo lugués de antaño, ó que nos regalou a muralla da que hoxe presumimos. Un lugar onde aínda non se fixo ningunha chapuza, onde todo está por inventar.

Eu, de tendencia optimista, sempre tiven ó Carme –que tantas veces camiñei durante a infancia co meu pai- como un dos máis frecuentes escenarios dos meus soños. Nestas pasaxes oníricas case sempre visualizo un futuro no que os lugueses apreciamos máis este lugar mentres que os turistas descobren a maxia deste recuncho verde á carón de tódolos atractivos turísticos intramuros. Un día no que O Carme estará adecentado, embelecido, cheo de artistas de rúa pintando as vistas do Miño e dos pequenos montes que rodean a cidade, e outros, poñéndolle banda sonora cos seus instrumentos e melodías.

Algo así non sería difícil de facer, pero tampouco é cuestión de impoñer ideas. Dependerá da vontade de moitos, en primeiro lugar dos seus habitantes, e dos responsables políticos. Veremos como remata este recuncho formidable varado no tempo, este lugar no que Doc Brown pensaría que o seu Delorean non funciona…

Que mude, que non mude… pero que O Carme siga sendo, por moitos anos, un lugar onde aínda podamos soñar cun mundo mellor.

Inevitables do Carme para turistas e locais: Rúa do Carme, Regueiro das Hortas, Igrexa do Carme, Sala de Exposicións Porta Miñá, Praciña do Carme…

Barrio do Carme

Regueiro das Hortas

Barrio do Carme

Rúa do Carme

Galo no Barrio do Carme

Catedral e Igrexa do Carme

Vista de Catedral dende a Rúa do poeta Noriega Varela

Praza do Carme

Memoria de San Froilán

Rúa do Carme

Igrexa do Carme

Porta Miñá ou do Carme

Muralla dende O Carme

Adarve da Muralla entre a Porta de Santiago e a Porta do Carme

Vista dende a Porta do Carme