Como facían os nosos avós cando lles caía un dente de leite
Entón non exístía o rato Pérez, nin había presente. Os detiños eran guindados á lareira. “Toma lumiño, este dentiño para que o novo saia máis direitiño”, dicían ao facelo.
Por Galicia Confidencial | Vila de Cruces | 14/06/2015 | Actualizada ás 23:25
O rato Pérez é unha invención moderna. Ese animaliño que, nocturnamente, escala os pes das nosas camas,para levar o dente que deixamos na almofada e deixar un presente, chegou coa televisión e coa globalización.
Antes, os dentes tamén caían e a milleiros, pero non viña ningún rato a apañalos. Os dentes servían de combustible de lareiras e lumes, precisamente, para traer novos desexos. Así, acontecía, cando menos en Vila de Cruces, tal e como acaba de poñer en valor un fermoso traballo realizado polo Club da Lingua do IES Marco do Camballón.
“Toma, luminho, este dentinho" é un traballo audiovisual no que participaron moitas persoas do concello e mesmo doutros países. A súa intención é “comunicar, desde o instituto, a xente maior cos as nenas e nenos pequenos a través dun rito: que facemos cando cae un dente de leite?”.
O documental pretende ser unha experiencia interxeracional a través da nosa lingua, e as palabras da nosa xente maior e da xente nova. Pretende descubrir que facían fai moitos anos os nosos avós cando lles caían os dentes de leite. cando lles encalan os dentes de leite, os nenos que hoxe son as nosas avoas e avoas.
Antigamente, os dentes das nenas e os nenos eran botados ao lume, á borralla da lareira ou enterrábanse. As veces eses ritos acompañábanse con palabras “Toma, lumiño, este dentiño
para que o novo saia máis direitiño” ou “O vello a arder, o novo, a nacer".
Este é o vídeo:
