Carta de Critias a Terámenes (VII). Sobre o Réxime Xeneroso e o seu generosía

 Eles  teñen sempre presente que  o seu poder xurdiu do éxito da súa rebelión  contra o anterior círculo dominante e das súas continuas guerras para manterse no poder.   Temen  que xurdan revoltas e motíns e por iso   crearon unha política  asentada nos coñecementos da   Polemoloxía,  Oratoria e o principio filosófico do Amoralismo. Ao seu réxime oligárquico fanlle chamar  “Sistema Xeneroso”, ou “Réxime Xeneroso”.  E á imposición dos seus privilexios “Xenerosía”. 

 

No seu Réxime Xeneroso os cargos sortéanse entre os candidatos das diferentes faccións ou negociados, e así  a  Axenda Xenerosa está asegurada con esta refinadísima añagaza.   O Pobo elixe unhas bólas con números que levan de casa e deposítanas nuns recipientes. Unhas persoas tamén elixidas por sorteo contan as bólas e os números asignados nelas, e  así conceden os  premios do sorteo,   os cargos públicos,  a aqueles que teñan  máis  números de bólas.  Os  números con máis posibilidades de saír elixidos repártenllos  entre os amigos dos xefes facciosos ou directivos dos negociados. 

 

O poder real está nos nosos amigos oligarcas, mais o Pobo cre que os cargos sorteados ostentan potestade, cando unicamente regulan a limpeza pública, empedrado de rúas e calzadas, festas e cousas baladíes. O decisivo decídeno os oligarcas converténdoo  en leis obrigatorias  a través dos diferentes senados creados para ese labor. Os cargos sorteados votan nas asembleas sempre a  Axenda Xenerosa. Todos os gastos, despilfarros,  subornos e barrumbadas  págaos o Pobo. A iso  fanlle chamar Xenerosía. 

 

Asisto ultimamente a un faladoiro onde participan os  grandes filósofos e pensadores de Réxime Xeneroso. O máis destacado traballa como profesor na  Universidade impartindo clases de moral, lóxica, teoloxía natural, ética, xurisprudencia e economía política. Á miña pregunta sobre como viven os habitantes na  Republica Xenerosa, moi razonadamente contestoume: 

 

“Un home ha de vivir sempre do seu traballo, e o seu salario debe polo menos ser capaz de mantelo. Na maior parte dos casos debe ser capaz de máis; se non lle será imposible manter á súa familia, e a raza dos traballadores extinguiríase pasada unha xeración. O Sr. Cantillon supón por esta razón que en todas partes os traballadores máis modestos deben gañar polo menos o dobre do que necesitan para subsistir, para que poidan por parellas criar dous fillos; e supón que o traballo da muller, que se encarga de crialos, só alcanza para a súa propia subsistencia”.  

 

Razoou a magnificencia do  seu réxime: “o traballo dun escravo vale o dobre do que custa a súa subsistencia; e el pensa que o do traballador máis modesto non pode valer menos que o dun escravo. É entón evidente que para poder manter a unha familia, o traballo conxunto do marido e a muller, mesmo nos labores máis modestos, debe ser capaz de gañar máis do necesario para a súa propia subsistencia”.  

 

Dentro dunhas semanas vanse sortear os  cargos públicos dunha rexión do norte da Republica. Convidáronme observar o procedemento e irei acompañado do profesor de Moral. As súas explicacións, análises e método de dominación son merecedores de análises. Estou a tomar notas  do brillante pensamento do profesor para enviarchas e que sexan analizadas polos nosos científicos. Debo recoñecer, oh estimado amigo Terámenes!,  que me conmovo  ante a astucia da añagaza.  O profesor de moral  vende os seus libros e son de fácil lectura,  os ambientes cultos estúdano, nada hai oculto á masa; a dedución é que os outrora servos dan grazas hoxe por vivir no flamante réxime de xenerosidade.  Seguirei narrándoche as deliciosas proezas da gresca.