A USC pon en formato Daisy unha tese sobre discapacidade visual para socios da ONCE de toda España

A tese 'La familia ante la discapacidad visual de un hijo: reacciones, afrontamento y clima', elaborada por María Emma Mayo Pais, profesora do Departamento de Psicoloxía Evolutiva e da Educación da Universidade de Santiago de Compostela (USC), xa está dispoñible para socios do ONCE de toda España tras ser publicada en formato Daisy.

Este permite a lectura autónoma de documentos por parte de persoas con discapacidade visual. Trátase, tal e como subliña a universidade nun comunicado, de "un avance moi importante" tanto para estas persoas como para as súas familias, xa que este traballo aborda aspectos clave para detectar calquera problemática e sobre como afrontalo desde o seu núcleo máis achegado.

A tese doutoral, defendida hai anos na USC con cualificación de sobresaliente cum laude, baseouse nun estudo realizado a un total de 83 familias --147 suxeitos: 65 homes e 82 mulleres-- con polo menos un fillo ou filla afiliado ao ONCE en Galicia.

Mayo concluíu que a detección precoz de calquera problemática é fundamental para garantir o desenvolvemento do neno, tamén no caso dunha discapacidade visual. Por tanto, os proxenitores "desempeñan un papel importante" porque "case na metade das ocasións son eles quen descobren que algo non vai ben na visión do menor".

No entanto, apunta, faise necesario "ofrecer información para que un número cada vez maior de proxenitores recoñeza os signos de alarma e poida detectar problemas visuais na infancia". Neste sentido, a forma de transmitir tamén ten implicacións e un modo inadecuado pode provocar atrasos nas intervencións.

O traballo tamén constata reaccións diferentes entre os pais e as nais con respecto ao diagnóstico dunha capacidade. Así, mentres elas asumen un rol de coidados "que as fai sentir máis culpables e somatizar a problemática" a través de reaccións como o choro --a máis frecuente--, os pais asumen o papel de sustento económico, así como de "ira" e "sentimentos de fracaso, preocupación, impotencia e responsabilidade".

Con todo, ambos os xéneros coinciden na manifestación de tristeza como emoción máis frecuente e preocupación polo futuro do seu fillo, pola súa independencia e pola súa calidade de vida. Mesmo, se hai outras deficiencias asociadas á visual, "poden expresar desexos de que ese fillo ou filla non houbese nado para así evitarlle un sufrimento".

Ademais, ter unha familia compenetrada e cohesionada axuda a afrontar a discapacidade de forma adaptativa e con menos estratexias adaptativas. De feito, a tese comproba que ter unha discapacidade visual non causa problemas na formación do vínculo entre pais e fillos, nin tampouco un maior risco de ruptura familiar.

"Por tanto, as familias con fillos ou fillas con discapacidade visual non son máis inestables, en canto ao vínculo conxugal, que as que non teñen ningunha discapacidade", constata a investigadora.