Galicia Confidencial (GC) - Artigos de Xaquin Campo Freire

Mandiá 2017: En feminino e plural

A festa da padroeira ou patrón dunha parroquia da Galiza dános a oportunidade para traer á memoria o percorrido persoal e comunitario deste último ano. Por sorte para todos estamos en plena eclosión do avance da muller no mundo. Entre nós, este ano, queremos facelo así: MANDIÁ, EN FEMININO E PLURAL. Por iso cómpre, a xeito de canto épico, proclamarvos os nosos pequenos grandes trunfos dos que estamos gozosos. É un bo intre para encher de vida a nosa celebración festiva. Velaquí algúns paradigmas:

Varias consideracións ao caso do señor Urdangarín e dona Cristina

NOTA DE PRENSA EN DIVERSOS MEDIOS: “URDANGARIN USÓ UNA ONG DE NIÑOS CON CÁNCER PARA LLEVARSE EL DINERO A PARAÍSOS FISCALES”. “URDANGARÍN Y TORRES SAQUEARON LA FUNDACIÓN PARA NIÑOS DISCAPACITADOS”. “Destinaron a fines sociales solo 9.800 de los más de 620.000 euros que recibieron en donaciones públicas y de empresas; el resto se lo embolsaron el duque y sus socios”.

Señora Valedora, eu non quero ser lelo

Pois eu, porque non son lelo, falei, falo e falarei galego sempre. E tamén portugués, e italiano, e francés, e inglés, e latín e grego clásico e, por suposto, castelán ou alemán e incluso ruso da nova Rusia. Porque os que non somos lelos, precisamente por iso, non somos excluíntes. Por exemplo, eu coñezo cen palabras de caló, porque traballei e traballo co benquerido mundo xitano. Preocupeime de manexar un grupiño de palabras e frases búlgaras porque no cárcere onde fago un voluntariado hai persoas desa nación. E o mesmo digo de Somalia.

Busco banco rendíbel que atenda en galego

“Eu son”… un outro Balbino. Fun un rapaz da aldea. Coma quen dis un ninguén. E ademais son pensionista. Non teño aforros importantes nin se me perde ren en Panamá. Porén, teño unha moi rica herdanza. Un patrimonio considerábel pero moi vulnerábel: A lingua e cultura galegas. Con elas abrinme ao mundo, a todas as persoas e ás súas linguas e formas de expresión. E son dun pobo e teño un NÓS.

A etapa predicadora de Chao Rego en San Paulo de Catabois

Non hai moito deixounos D. Xosé Chao Rego, Pepe, o amigo da alma. Moita da miña vida estivo moi próxima a el. Por iso sempre falarei del con gratitude e entusiasmo. Porque eu de Pepe Chao só podo estar agradecido. Desde 1955, sen ser eu un dos seus “escollidos” si que fun sempre un dos que máis se “achegou”. Nós somos unha diocese pequena, un seminario pequeno. Pero tivemos catro ou cinco figuras fóra de serie: Chao, Cuco, Gabriel, Porta, García Amor, etc. E non debemos esquecer a sorte que tivemos con dous bispos: Argaya e Araújo.

Nado en San Xiao de Roca-Guitiriz, Lugo, en 1937. Licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria por Roma. ATS-DUE. Experto Universitario en Enfermaría Comunitaria e tamén en Urxencias e Coidados Itensivos. Diplomado en Coidados Paliativos. Traballou de enfermeiro no Hospital Marcide de Ferrol e no PAC de Fene. Foi capelán da Residencia de Anciáns de Piñeiros-Narón. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e Director da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa “Mons. Araúxo”. Membro das Sociedades Española e Galega de Xeriatría, do consello de redacción da Revista “Encrucillada", da Asociación de Escritores en Lingua Galega e participou con ponencias en diversos Congresos. Ten escrito numerosos artigos relacionados coa saúde. Leva varios anos exercendo un voluntariado no Cárcer de Teixeiro (A Coruña). Ten dous libros escritos. 1) A viuvez na Pastoral da Saúde. Un estudo sobre da viuvez na Galiza. 2) Ese que está no cárcer é meu irmán. Sobre a vida dos nosos reclusos e as súas familias, sen esquecer o problema das vítimas.