Cristina Pato e a felicidade

Evidentemente, a arte, sexa a música ou a literatura ou calquera outra, serve para moitas cousas. Entre outras, para que o artista se manifeste na súa singularidade, deixando a súa pegada sobre a realidade e, sobre todo, na memoria. Eu sempre lles digo aos rapaces e rapazas dos colexios e institutos, cando os visito, que a literatura é unha forma de comunicación. Eu escribo na soidade do meu computador, alleo ao futuro que lle espera aos meus personaxes, ás tramas, ás historias que pare a miña imaxinación. Eu só teño que concentrarme en contar, en escribir, en poñer unhas letras detrás das outras, perseguindo a beleza a ver se se deixa... Mais logo resulta que esas letras son libros. E non só iso: é moita a xente a que os le e os mete dentro, algúns, incluso, no interior do seu corazón. E aí está a comunicación. Tanta, tanta comunicación, que incluso haberá un día, espero que moi afastado aínda, no que eu xa non estarei pero no que alguén collerá calquera dos libros que eu escribín, lerá neles e, así, estarémonos comunicando nós os dous dalgunha maneira máxica. Grazas á arte. Quizais por iso di o tópico que escribir un libro (e amplío: ou unha canción ou calquera outra cousa que teña que ver coa creatividade) nos convirte en inmortais.

 

E sendo certo todo o que veño de dicir, tamén o é que a arte serve para proporcionar felicidade a quen accede a ela. Imos ao cine para sermos felices. Un bo libro dános felicidade. Cantar, na soidade do coche ou con amigos e amigas, é unha forma de pracer. E a arte serve para iso e Cristina Pato, dalgún xeito, lembróunolo o outro día, cando despois dos discursos e dos galardóns e das formalidades, colleu a gaita, chantouse no medio do auditorio e fixo rir chorar cantar laiarse suspirar amar, á gaita, diante de todos nós, abraiados de pracer.

 

E si. Fíxonos felices.

 

E eu quero escribir, tamén, para chamar pola felicidade de quen me lea.