Podemos e o xenocidio do PP

 Cospedal sinalo contra Podemos: «É un partido perigoso para a democracia», o certo que na actualidade a verdadeira ameaza é a banda criminal e corrupta do Partido Popular, que se constituíu como partido político, para saquear ao Estado e a todos os españois. No seu diabólica actuación política está o xenocidio económico, que abría que lexislar como unha “nova tipificación xurídica” delituosa, que actúa contra os sectores máis desamparados e vulnerados da sociedade, facéndoos desaparecer. Os mozos son outros dos colectivos que lle secuestran o futuro e fanos desaparecer das estadísticas, obrigándoos a emigrar. Estas políticas de austeridad ou mellor devandito neoliberales, multiplican as enfermidades sicológicas, as depresións, os suicidios, separacións de parellas, familias rotas, desesperanza, miseria e en millóns de casos, a falta dun traballo digno, dun teito, dunha correcta alimentación. Todo isto é parte do xenocidio que está aplicando o Goberno de Mariano Rajoy e a súa banda, que impón o terror económico, a extorsión política e o secuestro e desaparición existencial e material dos cidadáns. Estes delitos terían que ser cualificados polas Nacións Unidas de Xenocidio e Terrorismo de Estado; que son delitos de lesa humanidade, por que ofenden ao conxunto da sociedade e á propia humanidade.

 

Cando os pobos soberanos constrúan outro mundo, que é posible, terá que crearse algún tribunal extraterritorial, que sente nos banquiños penais internacionais, a estes responsables de semellantes políticas criminais delituosas.

 

Mentres tanto a poboación estase cansando desta situación, visualizando no discurso programático de Pablo Iglwsias e do seu partido, as posibilidades de regeneración democrática. PODEMOS converteuse para o electorado na única alternativa posible para parar esta esquizofrénica situación de corrupción organizada, onde o xefe da banda mafiosa é o propio presidente do Goberno Mariano Rajoy.

 

As propostas programáticas de PODEMOS lonxe están de ser de ultra esquerda ou comunistas. Son medidas concretas baseadas na democratización da sociedade, a distribución máis xusta da riqueza, a limpeza democrática das institucións e a participación cidadá. O propio Pablo Iglesias sinalo que as súas propostas, teñen semellanza coas formulacións socialdemócratas dos anos 60 ou 70. En conclusión é un programa de mínimos, posibilista, reformista e de transición. Onde se intenta devolverlle a voz á cidadanía. Nin máis nin menos políticas que se aplican en Uruguai, Arxentina e Brasil, baseadas en propostas inclusivas e neo desarrollistas, todas elas no marco do sistema capitalista. Desde o persoal isto non me basta. Tamén entendo que é un paso a outro escenario posible.

 

O desafío será no caso de que Pablo Iglesias chegase ao goberno, si a súa política quedásese en simples cambios de maquillaxe ou a cidadanía acompañasen este proceso de forma organizada, para que se poida seguir avanzando en cambios estructurales.

Non me cabe ningunha dúbida de que Pablo Iglesias e o seu equipo teñen un plan estratéxico a longo alcance de carácter transformador e progresista.

Para lógrao non lle bastase un partido asembleario, horizontal e transversal, deberá construír poder cidadán, con todos os afectados da crise, incluídos os pequenos e medianos empresarios.

 

Chegar ao goberno, non é tomar o poder e para iso débense tecer articulaciones con todos aqueles partidos políticos e movementos sociais que loitan por terminar sinceramente con “a casta” e xulgar moralmente, políticamente e xudicialmente os causantes deste xenocidio económico.

 

As próximas eleccións municipais a través das confluencias cidadás como Gañemos, pode ser un primeiro paso político para construír esta importante ferramenta política, para o necesario cambio, que permita que Pablo Iglesias sexa o próximo Presidente dun goberno da esperanza e da dignidade dos pobos do Estado español.