A lei como unha arma de estado

Uns cantas participantes da vida política e/ou xurídica, defendemos desde un inicio que non existía, nin rebelión, nin sedición nos actos ocorridos en Catalunya e por iso chegamos a ser cualificados de forma totalmente inxusta como independentistas sen selo. Nestes días Alemania está poñendo a cada quen no seu lugar, e ha ter que ser Alemania como primeira potencia Europea porque os dictames realizados ata o momento por Bélgica, Dinamarca, Suiza, ou Escocia non foron válidos, ou foron denigrados por parte dos medios do aparello do estado, e por este mesmo. O Sr Llarena quedouse só na cualificación dos supostos delitos que puidesen existir tralo 1-oct, sendo desestimado o de rebelión pola Audiencia de Schleswing Holstein que deixa en liberdade a Puigdemont e descarta o delito de rebelión polo que se lle reclama na petición de extradición.

 

Os tres xuíces que compoñían o tribunal consideraron que o requisito da violencia que o instrutor do Tribunal Supremo español afirma existir, (logo de estar máis de 5 meses investigando), non existe ao faltar o requisito especifico da violencia. Debemos recordar que o noso Código Penal indica: "Son reos do delito de rebelión os que se alzaren violenta e públicamente para....", e é tamén moi reseñable saber que Llarena se esmeró na eurorden explicando de forma reiterada que existía a violencia porque había moitos Garda Civís e Policías Nacionais feridos, obviar explicar que había mais civís feridos que axentes, moitos mais, e que os enfrontamentos producíronse ao intentar os axentes evitar unha votación que estaba declarada como ilegal, o cal traduciuse en tensión e enfrontamentos

 

Esquécese o instrutor que estes feitos adoitan ocorrer en prácticamente calquera manifestación civil na que interveñan forzas policiais antidisturbios, non só en España tamén en Europa, polo tanto os tribunais europeos, neste caso o Alemán, saben discernir entre a violencia derivada dun alzamiento armado para derrocar un goberno e uns altercados ocorridos durante enfrontamentos civís produto de tensións de situacións civís, neste caso por ideais políticos. Claro, todos estes esquecementos significan a diferenza entre utilizar a xustiza para intentar establecer a orde e o estado de dereito, ou utilizar a xustiza para derrotar a un rival político ao que non puideches derrotar nas urnas, ou utilizar a xustiza como un arma de estado

 

O que subscribe é federalista, non teño ningún desexo de que España se rompa, son ademais internacionalista, e ata podo abogar por unha unidade confederada da península ibérica onde estreitemos lazos con Portugal, polo tanto non move as miñas interpretacións ningún desexo de independencia pero debo de criticar a imposición da unidade pola forza do imperio da lei e non polo imperio do dialogo, debo criticar a actuación dos políticos do PP e de Cs que apostan polo sometimiento antes que polas solucións políticas, polo 155 antes que polo dialogo, pola imposición antes que por solucións onde todos os españois sintámosnos cómodos en ser españois, por impoñer sen escoitar.

 

Si o arresto de Puigdemont nun país cuxa lexislación penal resultaba favorable á entrega ha ter estas consecuencias, o panorama dos outros fuxidos en países nos que voluntariamente refuxiáronse non parece moito máis halagüeño para a xustiza e o goberno de España, e con respecto á acusación de malversación, é certo que se mantén aberta a causa de posible extradición pero o tribunal alemán advirte de que será necesario aclarar máis feitos e solicitar información adicional, que de non ser convincente podería conllevar a liberdade total de Puigdemont. Ademais ao non existir na instrución de Llarena, nin na euro-orde, ningunha mención á sedición agora non podería recorrer en ningún caso a este tipo de delito, porque non é o irmán pequeno da rebelión, son delitos diferentes, e é necesario recalcalo porque a xuíz Lamela instruíu contra Trapero por ese suposto delito de sedición?o cal, sexa dito de paso, entendo tamén é improcedente desde o mero punto de vista tecnico-xurídico

 

Respecto diso é interesante destacar que existe algo que nos pasou desapercibido e que debe servirnos de punto firme de arranque, a sedición e subvertir a orde constitucional, así esta descrito no código penal, non bastaría con convocar unha ou varias manifestacións de apoio a un referendo inconstitucional ou ata á mesma independencia unilateral para que exista sedición. Ante o anterior é interesante explicar que con toda probabilidade discutiriamos moito sobre términos como tumulto e violencia posto que son as claves dos delitos especificados como sedición ou rebelión respectivamente, pero en ambos casos pasóusenos por alto a palabra máis importante, o alzamiento

 

Fagamos un esforzo por entender o que significaría devandito termino. Un alzamiento é unha insurrección que pretende conseguir un resultado subversivo mediante a creación dunha situación insostenible. Por iso un alzamiento é un delito, porque pretende obter pola forza resultados subversivos. Polo tanto é fácil de entender que nunha manifestación multitudinaria, que ten lógicamente risco de incidentes, non é un alzamiento subersivo, aínda que este convocada a favor de obxectivos subversivos. Dito doutra forma máis simple, a sedición para que se produza debe deixar de forma moi clara e evidente que é unha movilización disposta ao uso de fórza, si fose necesario, para conseguir o obxectivo. No caso de Catalunya o que obvian o xuíz Llarena e a xuíz Lamela son as chamadas dos encausados a manifestarse pacíficamente e intentan escondelo detrás dunha interpretación tan subjetiva como de que ditas chamadas pacificas son un eufemismo.

 

Polo tanto e para finalizar esta exposición que pretende ser non moi extensa e o máis simplista posible para que calquera lector poida comprender en que marco embarrado da lei estámosnos/estámonos movendo, e a gravidade real do asunto, é que todo isto poida levarnos a perder dereitos fundamentais que custaron décadas conseguir, direi que debemos de ter claro que a cualificación de determinados feitos como rebelión e/ou sedición non poden constituírse de forma imprudente, e tampouco debe ser o resultado dun empeño de manter unha orde democrática a través do imperio da lei, senón que debe de ser un acto de coherencia xurídica, xa que tampouco pode basearse na gravidade do que pretendían conseguir as autoridades implicadas nunha independencia unilateral.

 

Devanditos actos, sen analizar o seu trasfondo político e ciñéndonos a marco tecnico-xurídico, poderían ser en todo caso, desobediencia, prevaricación e/ou malversación de fondos públicos, (esta última é a que de forma provisional mantén a xustiza alemá), pero para que entremos no tipo penal, tanto da rebelión como da sedición, habemos de atopar a convicción firme e plenamente demostrada da existencia do alzamiento, e desde logo non será fácil de cualificar como alzamiento unhas concentracións multitudinarias nas que se insistiu por medio dos convocantes a non pasar da resistencia pasiva creo sinceramente que a xustiza en España debería de hilar máis fino en determinadas actuacións para que non se caia na tentación de que a imaxe ofrecida é que está sendo utilizada como un arma do estado, cuestión que hoxe en día en Europa creo que teñen xa bastante claro.