Alemaña descobre as vergoñas da xustiza española

A xustiza prevé, en teoría, que calquera cidadán teña as garantías dun xuízo xusto, para iso, e entre outras cousas, existe o principio do xuíz natural, que significa que un cidadán ten dereito a ser xulgado por un xuíz ordinario  predeterminado por lei, (artigo 24.2 da constitución), pero co independentismo Catalán e con Puigdemont isto non ocorre

 

Dinnos os radicais do pensamento da España unha, grande e libre, que os separatistas han de ir ao cárcere por querer romper España, por non respectar a constitución, pero na práctica os “ constitucionalistas" son os que menos respectan a constitución. Pasa a diario en todas as cidades de España co dereito constitucional dunha vivenda digna, cos desafiuzamentos, e pasa co independentismo…a constitución é sacra menos cando prexudica os intereses dos que se abrazan á constitución.

 

En Alemaña rexe tamén o dereito do xuíz natural, por iso de ser detido  Puigdemont unhas horas antes ou unhas horas despois o tribunal sería outro, e o ditame seria o mesmo, ou non, iso xa non o saberemos, o caso que ao practicar de verdade o que se propugna no escrito constitucional, o principio dun xuíz natural,  Puigdemont tivo un xuízo xusto, cousa que non pasaría en España xa que os intereses políticos colocan a dedo os casos sensibles nos tribunais adecuados, en España estes asuntos lévaos de inicio un tribunal nada ordinario, a Audiencia Nacional, que non ten equivalentes na xustiza europea e que toma moitas das decisións desta enxunlla e que non garanten unha xustiza xusta

 

Para que o entendan os lectores e cheguen ás súas propias conclusións, ha de saberse que na Audiencia Nacional só hai seis xulgados centrais de instrución, e se aplicamos a razón, o sentido común, será fácil deducir que é moito máis fácil que o poder, radicado no goberno, ou en quen manexa os fíos do goberno, poida presionar,  coaccionar, influír, en seis xuíces…ou que o poder poida substituír, mover ou desprazar as cadeiras de seis xuíces con mais facilidade que de todos os xuíces ordinarios, os que serían xuíces naturais segundo o propugnado constitucionalmente 

 

En definitiva, Alemaña cos seus erros e carencias busca aplicar correctamente unha xustiza encamiñada a practicar xustiza, e España tenta mover a xustiza para practicar poder

 

O tribunal de  Schleswig- Holstein non aprecia que nos feitos do 1 de outubro en Catalunya exista delito de rebelión, e non o fai porque para que este existise é imprescindible e necesario que exista un alzamento armado e violento que nunca existiu. 

 

A decisión do tribunal de  Schleswig- Holstein rebenta a estratexia do xuíz Pablo Llarena, toda a súa instrución, e descobre a tan denunciada falta de separación de poderes existente en España, e como neste caso do independentismo catalán non se está tentando aplicar xustiza, senón que se está tentando  axusticiar a políticos con ideas diferentes, demostrando que a acusación de  Llarena é esaxerada, que a rebelión tan  cacareada polo PP,  VOX ou Cidadáns non existe, que en toda Europa esa rebelión só lógrana vela xulgados tan politizados como a Audiencia Nacional ou o Tribunal Supremo español, ou mentes tan pouco democráticas como a de Rajoy, Santi Abascal, Inés Arrimadas, ou Albert Rivera

 

En España os xuíces do supremo son colocados a dedo, non existen  meritos, non existe imparcialidade por  curriculum, colócase aos que se quere colocar segundo o goberno de quenda ou os pactos políticos do momento, o cal non garante nin profesionalidade, nin imparcialidade. Por exemplo, o xuíz  Llarena, chegou ao Tribunal Supremo no ano 2016 despois de ser presidente e portavoz da asociación xudicial conservadora  APM, e foi nomeado cos votos dos vogais nomeados a dedo polo PP, dándose a circunstancia de que  Llarena non levaba unha instrución penal desde facía moitos anos

 

Explicado isto e tendo en conta a hipocrisía e inxustiza  predeterminada do poder xudicial poderemos entender máis facilmente porque se está realizando un abuso contra os dirixentes cataláns en todo o proceso penal que se lles aplica. A teoría di que cando se acusa a alguén de cometer un delito de rebelión ou de  sedición debería ser xulgado pola audiencia provincial, polo menos antes fosen xulgados polas audiencias provinciais, e nunca pola audiencia nacional. 

 

É curioso observar como botando a vista atrás apreciamos que, cando Baltasar Garzón tentou investigar os crimes do franquismo no Tribunal Supremo dixéronlle que a rebelión non era cousa súa, quizais porque sabían que un xuíz con criterio, independente, con honra e honestidade ao que non podían manipular, ía descubrir moitas vergoñas e instruír contra persoas relevantes…tamén utilizaron ese criterio cando procesaron aos controladores aéreos por  sedición. (¿¿lembran??), cada controlador foi xulgado na audiencia provincial máis próxima ao seu aeroporto, e ningún e en ningún caso, na Audiencia Nacional…pero a pesar da reiteración do uso deste criterio co independentismo catalán utilízase outro totalmente diferente que, curiosamente, favorece os intereses políticos do centralismo...o criterio da Fiscalía, (entidade xurídica pero con nomeamento político, non o esquezan), e dos tribunais cambiou, e neses designios divinos do poder ocorreu o que máis interesaba ao poder, de ter que instruír a Audiencia Provincial de Barcelona pasouse a instruír a Audiencia Nacional.

 

Volvendo a Alemaña e á xustiza real do dereito do xuíz natural, o que tocou a  Puigdemont, o Tribunal de  Schleswig- Holstein, o que resolveu é que non hai rebelión nin sedición, e aínda que o que se pretende desde o outro poder do estado que tampouco ten separación real e que se suxeita a través de prebendas económicas ao poder das oligarquías, a prensa, o que se difundiu é outro titular, un que nos explica que a xustiza alemá extradita a  Puigdemont, pero faio sen explicar que esa luz verde á extradición éo para abrir un proceso que poida investigar unha posible malversación pola utilización de fondos públicos na consulta do 1 de outubro, algo que doutra banda negou reiteradamente o que  fu ministro de facenda Cristobal Montoro, polo que polo único delito que poderá xulgar o poder factico a Puigdemont será por algo que o propio poder factico dixo que non existe

 

Tamén é importante aclarar que  Puigdemont non virá de forma inmediata porque ante esta resolución cabe recurso, que puigdemont continuará en liberdade, e isto é dunha importancia e transcendencia  grandísima para unha pobre democracia española, porque o feito certo de que Puigdemont siga libre, aínda que sexa dentro do territorio alemán, deixa demostrado que non existe o delito polo que se lles imputou a o resto de politicos catalans, e polo tanto non deberían estar presos 

 

É moi importante a resolución do Tribunal de  Schleswig- Holstein porque significa que xa non se pode xulgar a  Puigdemont por un delito que, segundo a xustiza alemá, NON existiu. 

 

Veremos que fai agora  Llarena, posto que o xuíz manifestara en  numerosoas ocasións que se Alemaña entregaba a  Puigdemonto só por malversación, como ocorreu, e ademais sen existir probas de tal delito, rexeitaría a extradición, xa que o seu obxectivo, e asi demostrouno con todos os seus erráticos cambios de ordenes europeas, peticións de extradición, etc, era meter en prisión a  Puigdemont por rebelión e/ou  sedición.

 

Finalmente respecto da malversación o tribunal de  Schleswig- Holstein tampouco acusa firmemente de nada a  Puigdemon, déixao en mans da xustiza española, e ante iso quero insistir unha vez máis nas declaracións do que foi Ministro de Facenda, o “señor” Montoro, que negou publicamente que un só euro de diñeiro público destinásese á consulta do 1 de outubro.

 

Todo estes acontecementos deberían de facernos recapacitar, facer que vexamos que aínda que é certo que conseguimos unha sociedade moi avanzada comparándoa coa época Franquista, aínda nos queda moito camiño por percorrer no que se refire a dereitos e liberdades, a independencia do poder xudicial, da prensa...temos que mirar cara adiante e avanzar nunha sociedade que sexa mais moderna, máis equitativa, máis plural, que se respecten as ideas de todos, de verdade e non con maquillaxe, a que se poida admitir que un territorio sexa libre para decidir que quere ser, e que con dialogo partindo dese disenso consíganse consensos que encaixen as realidades de todos, para que todos esteamos xuntos nunha España plural ao gusto de todo o mundo, e non a través de imposicións dunha constitución obsoleta e que os que máis a incumpren e menos respectan son aqueles que despois nos queren dar leccións de  constitucionalismo