Galicia e a orde natural das cousas

“Sempre pensei que as coisas pudessem correr mal mas não tão depressa, mas não daquela forma.” (A ordem natural das coisas, António Lobo Antunes).

Por Xosé Antón Jardón | Vilar de Santos | 09/01/2019

O cálculo aritmético cos sumandos actuais non dá a suma necesaria. Mais a política non é álxebra, é mecánica cuántica, e iso é outra historia. Na política, e na actual máis, sempre reina un certo caos e a orde dos factores si altera o produto. Por iso, as forzas propias das nacións históricas do Estado necesitan sumar acaidamente, para seren garantes dos dereitos políticos e sociais conquistados e devolverlle a ilusión á xente, para frear en seco esa chularía desbocada e recentralizadora do triángulo obtuso (PP-C´s-Vox) –Feijoo incluído–, que PSOE e Podemos devecen por imitar, co carca Abel Caballero e co sucursalista Gomez-Reino de paladíns.

Tal e como nolo conta a derradeira enquisa do CIS, un 22,4 por cento dos galegos seica se senten máis galegos ca españois, o 65 e pico por cento afirman ser tan galegos coma españois, e máis do 60 por cento decláranse de esquerdas. Isto non é novo, xa hai anos que o sabemos, pero as forzas galeguistas e nacionalistas do noso País están tardando en interpretalo correctamente, en decatarse de que, se actuaran conxuntamente, poderían liderar o cambio necesario. Iso si, se non o fan axiña, a ola de xeada que alimentan cada día os amos do tempo acabará arrasando con todo.

Por iso, no contexto actual, e no que se aveciña, a proposta de Arnaldo Otegui, de que os partidos nacionalistas concorran xuntos ás eleccións europeas e xerais, non só é atinada senón que é o único xeito de recuperar a orde natural das cousas. Que, no caso galego, BNG, En Marea, CxG e galeguistas sen afiliación descubran o Blablacar e viaxen no mesmo vehículo, con outros nacionalistas do Estado, é condición sine qua non, para comprender que a solución está en sumar antes, para multiplicar despois.

Ah! O meu tío Lisardo pensa que, se polo contrario, as forzas propias galegas se empeñan en seguir restando e dividindo, no canto de sumar, entre elas e con aqueloutras semellantes, que operan en Euskadi, Catalunya e mesmo no País Valencià, o proceso recentralizador irá en aumento o os dereitos sociais non só deixarán de medrar como deberían, senón que minguarán de xeito irreparábel.

Xosé Antón Jardón Dacal (Vilar de Santos, 1952), é Coordinador do Padroado do Museo da Limia. Colabora habitualmente con artigos de opinión e relatos en La Región, Galicia Confidencial, Praza.gal, Temposdixital e BadalNovas. Coautor dos libros A luz da chuvia (2019) e O Lebre das Casarizas, unha vida de máquinas e inventos (2019), ten participado en diversas publicacións colectivas: Limiaxinacións, Evocacións das Terras do Lethes (2009), Miguel, un cura grande en Parada de Outeiro (2009). Secretario-interventor de administración local xubilado, foi alcalde de Vilar de Santos, deputado provincial, vicepresidente da Federación Galega de Municipios e Provincias e Delegado da Consellería de Industria no bipartito.