Se tiveramos que facer unha comparativa abreviada entre os resultados rexistrados nas tres citas electorais celebradas dende o pasado mes de Febreiro (primeiro ao Parlamento galego, despois ao vasco e hai poucos días á Camara lexislativa catalá) teriamos que establecer unha conclusión principal: os cambios mais relevantes teñen ocorrido no escenario catalán.
O adianto da celebración das eleccións ao Parlament de Cataluña para o vindeiro 12 de Maio provoca unha singular circunstancia temporal: no período comprendido entre o 28 de Maio de 2023 e o 9 de Xuño de 2024 terán lugar as 6 convocatorias que configuran o ciclo electoral principal no ámbito estatal.
O PP aproba en solitario esixir ao Goberno que as negociacións para a investidura non prexudiquen a Galicia.
O recente artigo de Iñigo Urkullu no diario "El País" reabriu o debate -polo demais, nunca concluído- sobre a estruturación territorial do Estado español. É certo que estamos ante unha opinión emitida nun formato xornalístico e que, por tanto, non se trata dun documento debidamente sistematizado e formalizado asumido polo actual presidente do goberno vasco. Non se lle poden pedir os niveis de precisión e concreción que serían esixíbeis a unha resolución aprobada polo PNV ou polo propio goberno de Euskadi (hipótese polo demais inviábel debido á presenza do PSE no propio executivo vasco).
Dende o pasado 28 de Maio, unha pantasma percorre o escenario político do Estado español: o retorno do bipartidismo. Que verosimilitude ten semellante hipótese? E, no seu caso, cal sería a dimensión real dese eventual cambio?
No vindeiro outono cumpriranse 5 anos dunha das maiores crises políticas rexistradas no Estado español dende a morte de Franco. Despois dun amplo período de xestación, nos meses de Setembro e Outubro de 2017 sucedéronse dous acontecementos inéditos: a declaración da independencia de Cataluña polo Parlament e a aplicación do artigo 155 da Constitución por parte do goberno de Mariano Rajoy.
Para as persoas que participamos na resistencia antifranquista e que defendimos – a partir de 1976 – a instauración dunha forma de Estado republicana, o que está sucedendo co anterior xefe do Estado causa unha grande sorpresa porque, seguramente, non entraba nas previsións de quen profesaba as conviccións mais intensamente antimonárquicas.
Realizar un balance do sucedido nos dous anos da lexislatura estatal resulta unha tarefa complicada pola conxunción de tres circunstancias singulares: a carencia de precedentes -no sistema político vixente dende 1977- na existencia e funcionamento dun goberno de coalición no ámbito da Administración central do Estado; as dificultades para manter a maioría parlamentaria que permitiu a investidura de Pedro Sánchez no mes de Xaneiro de 2020 e, -por último pero non o menos importante- o imprevisto desenvolvemento da pandemia do coronavirus a partir de marzo de 2020.
Estanse conmemorando os 40 anos da celebración das primeiras eleccións ao Parlamento galego. Se houbera que destacar algunhas circunstancias do resultado rexistrado naquel 20 de Outubro de 1981poderianse citar tres: a porcentaxe de abstencionistas (53,7%) foi superior á de votantes; AP ficou como primeira forza, por riba da UCD (a pesar de que este partido gobernaba no conxunto do Estado) e as formacións nacionalistas (Bloque-PSG e EG) obtiveron 4 escanos sobre os 71 que , naquel momento, conformaban a Cámara lexislativa.
Houbo un tempo -o comprendido, basicamente, entre os anos 1979 e 2005- no que se falaba, en moitos medios de comunicación, do “oasis catalán” para facer referencia ao clima político singular que se vivía naquela nación por mor da capacidade que exhibían as forzas políticas maioritarias para tecer consensos relevantes no seu labor institucional.
Na conmemoración da ratificación legal do actual Estatuto de Autonomía, Alberto Núñez Feijóo e o seu partido reiteraron a coartada xustificativa que veñen utilizando, durante a última década, para incumprir a inicial promesa formulada na campaña electoral do ano 2009 relativa a unha presunta iniciativa de reforma estatutaria: a situación política xerada en Catalunya a partir do recurso de inconstitucionalidade presentado polo PP de Rajoy contra o novo Estatuto aprobado en referendo polo corpo electoral catalán.
Todos os indicios apuntan a que, nun futuro relativamente próximo, o partido “Ciudadanos” desaparecerá do escenario político ou ficará nunha posición irrelevante. A esta altura, resulta pertinente lembrar algúns aspectos do seu nacemento e posterior medre e, tamén, suscitar algunhas interrogantes sobre as consecuencias derivadas desa previsíbel hipótese.
Os ultimos días o PP iniciou unha ofensiva política ata agora descoñecida contra o BNG e, especialmente, contra a súa líder, Ana Pontón. Unhas duras acusacións aproveitando a vinculación do Bloque con independentistas cataláns e vascos que non gustaron nos medios de comunicación afíns á dereita. Pero, porque Feijóo ataca agora ao BNG e por que eses medios subvencionados non apoian a súa estratexia contra Pontón?.
Dar apariencia de autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial, resulta un completo desvarío, especialmente, cando na designación do Consello Xeral do Poder Xudicial os xuíces elixidos son apareados politicamente como conservadores ou progresistas.
“Espero sentarme cun partido nacionalista que cumpra as regras de xogo e sexa democrático e non copie as receitas independentistas de cataláns e vascos”, di.
Por prestixio e solvencia da nosa democracia, os partidos políticos deben desistir de empregar prácticas que aínda estando "revestidas de encaixe legal" subverten e estigmatizan o principio da separación de poderes, como está a suceder co controvertido proceso de elección do Consello Xeral do Poder Xudicial.
Nos últimos anos, tres sentencias xudiciais condicionaron notabelmente o clima político e social existente no Estado español. Primeiro foi a relativa ao caso Gürtel -e que rematou provocando o inédito triunfo da moción de censura presentada polo Partido Socialista no Congreso-; máis tarde coñeceuse a decisión condenatoria do Tribunal Supremo contra diversos dirixentes do independentismo catalán e agora, recentemente, fíxose público o veredicto da Audiencia de Sevilla sobre o “caso” dos ERE desenvolvido no ámbito competencial da Junta de Andalucía.
"Se finalmente hai goberno, é unha boa noticia, outra cousa será o programa", dixo.
GC 2024
Séguenos
