Por la Gracia de Dios

“La democracia está por encima de la ley”. Se esta lixeireza che colle cedo pola mañá, os sensos aínda máis atentos ao cheiro do café cá suma de ocurrencias e disparates de días anteriores, que ben soan esas palabras; ata semellan abranguer unha sentenza filosófica destinada a engrosar o acervo, para gran honra e orgullo de tódolos patrios eidos. Pero os crepúsculos matutinos son breves e inespertos gaioleiros, e aínda os máis raposeiros sucumben ante o primeiro pestanexo do albor.

Por Xoán Vázquez | New Yersey | 03/11/2019

E para os que aínda non temos renunciado ao exercicio de pensar, a esas pseudosentenzas con escaravellarlle un nadiña na envoltura axiña nos amosan o seu rostro verdadeiro: a súa falsidade, a súa perversa xénese. Son todo un “cara al sol” do século 21. Difícil atopar unha forma tan sucinta e clarificante de definir o fascismo na súa manifestación máis corrupta e destructiva. Esconderse a plena vista. Agachar na democracia as intencións de impoñer, apisoar, dictar. Erradicar. E de agradecer este valioso agasallo, por didáctico. Seica abonda con ter os votos para xustificar calquera atrocidade, para marxinar a calquera grupo, para erradicar ou mesmo exterminar as “impurezas”.

Se aceptamos ese postulado simplón e o incorporamos a outras formacións políticas –VOX, por pór un exemplo–, a conclusión ineludible é que é perfectamente lexítimo disolver as autonomías, se hai os votos; impoñer o castelán en todo o Estado como única lingua, se hai os votos; prohibir os partidos políticos separatistas e nacionalista, se hai os votos. En fin, remítome a iso de “La democracia está por encima de la ley”. Herdeiro e substituto perfecto daquelo de “Por la Gracia de Dios”, e os fascistas son os outros. Hai que “joderse”.

Para un demócrata, a democracia é un sistema de valores rodados no tempo e destinados a perdurar no tempo, con instrumentos para elixir aos lexisladores cuxo mandato pode incluír cambiar aspectos da lei partindo da lei e sempre dentro dos marcos da lei. Nada, no mundo dun demócrata, está por encima da lei. E mais, un demócrata de convicción endexamais aceptaría tal aberración. Esa comida lixo para mentes debiles de “La democracia está por encima de la ley” persigue fins moi alleos aos principios e valores da democracia.

É incalculable a cantidade de destrucción e mortes que pode agachar esa tan “inocente” sentenza. Poñamos uns exemplos, dos máis benignos, do seu brillante potencial: Supoñamos que en Galicia ou Valencia, por iniciativa cidadán e sen gastar un euro público, se organiza un referéndum sobre o uso das linguas oficiais e o cincuenta e un por cento (unha maioría) votan a favor de prohibir o galego (Galicia) o valenciano-catalán (Valencia), estamos ante un matados democrático que debe ser implementado de contado, ou é isto fascismo puro e duro na súa versión máis corrupta represiva e insidiosa? Para un demócrata, a pregunta é tan innecesaria como ridícula e ofensiva. E pois claro que non hai democracia cando os dereitos –e mailo espazo para exercelos– das minorías non son idénticos aos da maioría.  Da Cataluña do “procés” á democracia hai moito que camiñar; menos ca desde Venezuela ou desde Bolivia    –ámbolos dous, lugares onde se ten consolidado iso de “La democracia está por encima de la ley” –, pero un bo bocado. E esa falta de democracia en Cataluña é un fracaso do Estado. Un Estado incapaz de velar pola democracia; ou sexa, polos dereitos e liberdades dos cidadáns. Estado que mesmo alimentou ao neofascismo catalán.

Debera ser incontrovertible que os grandes líderes sono polas súas cualidades, pero tamén polo sentido de compromiso: Estado, Partido, Eu. Esta orde de compromiso, nun líder de talla, é absolutamente inalterable e a súa ausencia inescusable. Sendo “eu” a palabra menos importante que hai no vocabulario dun líder, desviarse desta orde de compromiso invalida aos máis capaces e meritorios de poder aspirar á condición de ser grandes líderes. Non vexo grandes líderes nas vindeiras eleccións; non vexo a ninguén capaz de pór na correcta perspectiva a barbarie de “La democracia está por encima de la ley”. Non vexo a ninguén capaz de frear, polos métodos que for necesario, a gangrena que corroe aos valores democráticos da nosa sociedade. Á democracia haina que defender ata as últimas consecuencias, sen ambaxes nin complexos.
 
Para antepor os intereses do Estado aos do Partido é necesario ter un gran sentido de patriotismo, integridade e solidariedade. E para antepor os do Partido aos de un mesmo, hai que ter un gran sentido da responsabilidade.