Desexa Feijóo un PPdeG máis autónomo?

 A notábel pluralidade que se rexistraba, de xeito continuado, no Parlament catalán (CiU, PSC, ERC, “Iniciativa per Catalunya”, PP) revalorizaba a estabilidade que se constataba na dinámica política dese País. Posteriormente, e como diría aquel, pasou o que pasou.

 

Vaise cumprir o primeiro ano da última vitoria do PP de Núñez Feijóo nas eleccións galegas. Alguén podería ter a tentación de trasladar aquí a vella descrición e afirmar a existencia dun “oasis galego”. Se o que se quere é destacar a evidencia dunha rutina continuísta derivada da hexemonía do PPdG, a metáfora resultaría adecuada. Mais non se podería ignorar que as diferenzas tamén son moi chamativas. Por citar un exemplo contundente: en Cataluña foi posíbel un acordo importante entre CiU, PSC e Iniciativa para reformar o Estatuto mentres aquí, Rajoy e Feijóo non aceitaron mudar o esqueleto do autogoberno. 

 

Unha recente enquisa de Sondaxe sinalaba dúas circunstancias significativas: os homes e mulleres que conforman o actual goberno galego son moi pouco coñecidas entre as persoas consultadas e, ao mesmo tempo, os votantes do PP aproban a xestión deste executivo que lidera Alberto Núñez. A pesar dos erros e carencias que se constataron durante a pandemia, o electorado que lle outorgou a maioría absoluta no mes de Xullo do ano pasado segue profesando unha confianza e fidelidade notábeis que neutraliza as opinións críticas que circulan entre aquela parte do corpo social que simpatiza coas forzas da oposición. Certamente, este feito non é moi sorprendente se temos en conta a envergadura da blindaxe mediática que protexe dende hai tempo a Feijóo e se consideramos as coñecidas habilidades que demostrou o mandatario galego para culpabilizar ao goberno do Estado de todas as sombras que rodearon a crise sanitaria e, simultaneamente, apropiarse dos éxitos na loita contra o virus. 

 

O Congreso que o PPdG  vai celebrar nos vindeiros días suscita unha interrogante que, neste momento, semella pertinente: vai ser un trámite administrativo que ratifique, mais unha vez, o liderado indiscutíbel do actual presidente da Xunta ou existe algunha posibilidade de que aparezan contidos específicos que lle proporcionen unha identidade mais diferenciada a respecto da súa matriz estatal? Todos os indicios apuntan a que non existirán novidades destacadas. E, sen embargo, a conxuntura na que se atopa a dereita española ofrece unha oportunidade potencial para construír un discurso diferenciado da futura alianza PP-Vox. Dende o pasado 4 de Maio, Feijóo sabe que o seu desexo de encabezar o cartel das vindeiras eleccións xerais é inviábel: ou repite Casado ou é substituído por Díaz Ayuso. A única alternativa que lle queda é recuncar nos comicios galegos de 2004 para intentar superar a marca de Fraga. E para tal obxectivo contará, sen dúbida, co apoio unánime do seu partido e coa bendición dos poderes económicos e mediáticos.

 

Feijóo dispón da autoridade suficiente para perfilar un PPdG mais autonomista, menos dependente das lóxicas que emanan da rúa Genova. Diferenciarse de Pablo Casado resulta cada vez menos complicado grazas á deriva ultradereitista do líder estatal. Se non afonda nese camiño será porque non atopa demandas desa natureza no universo social que rodea o seu partido e/ou porque carece da audacia e da visión que cabería esixir a un dirixente político que preside o autogoberno galego dende o ano 2009.