Veráns azuis forever

No meu caso, este verán que se acaba de forma oficial o 22 de setembro de 2021 está a ser un pouco estraño. Non saín de Galicia, e non fun ningún día á praia, pero unha praia concreta trouxo un dos mellores momentos. 

 

Nunha breve viaxe polo norte, seguín a recomendación dunha amiga para ver unha paisaxe que eu descoñecía. Cando cheguei, xa se asomaba o crepúsculo, e uns raios celestiais iluminaban o areal e o faro de Valdoviño de maneira máxica, cunha luz de asombrosa beleza, como nunha película ou como nun cadro de Caspar David Friedrich. Foron uns minutos nada máis, pero quedarán comigo para sempre mentres funcione a memoria.

 

A música e a literatura foron exemplares bastións de fidelidade. Os dous relatos que máis me tocaron neste período estival foron “P. & O.” do favorito do meu pai Manuelo, o británico William Somerset Maugham, e a moi rianxeira historia “La asegurada”, obra mestra absoluta escrita por Rafael Dieste. Na música, por deseño e por azar, foron moitos os artistas acompañantes: Manu Chao, Morcheeba, Chris Spedding, Alex Lowe, Visage, Heart, Barón Rojo, Miguel Bosé, Os Arrepentidos, Francisco, Miguel Aceves Mejía, Rainbow, Uriah Heep, Steeleye Span, Emilio Cao, Kandace Springs, Los Puntos, José Luis Perales, Carol Rovira, Emmanuel, Modern Talking, Dire Straits, Gareth Koch, The Police, Leopold Mozart, e ABBA con dúas novas cancións.

 

Por certo que o verán 2021 non se librou desa triste sensación de que os astros “nos van deixando”. Despois do profundo desconsolo coa perda de Franco Battiato en maio, chegaron os pasamentos de Charlie Watts dos Rolling Stones e, esta mesma semana, María Mendiola de Baccara, un dúo que cun certo humor creou unha imaxe máis desenvolta e europea da muller española.

 

Baccara lembrava un pouco ás irmás Goggi italianas, que no éxito de 1979 “Estoy bailando” incluían un toque cómico (me bebo tu Coca-Cola), un detalle interesante e non intencionadamente premonitorio (después de todo cada cual lleva su máscara), e unha sorte de consello implícito (bailando como Brasil de la tristeza me escondo).

 

Esperando non parecer insensible tendo en conta os tráxicos resultados da pandemia, non deixa de ser triste que por segundo ano consecutivo neste verán non se poida bailar. Está desaconsellado nas verbenas e prohibido no interior das salas onde antes era posible encontrar un amor ou, cando menos, un alivio - en forma de miradas - para a soidade romántica.

 

Pisando unha e outra vez as pedras de Compostela, sentín unha crecente melancolía. Dá a sensación de que os corazóns están nas casas, talvez vendo series ou manexando ordenadores e teléfonos móbiles que nos hipnotizan sen esforzo. Onde está a felicidade?

 

A presencia na memoria de “Verano azul” fai pensar que, en realidade, os amores e as amizades foron a esencia luminosa dos mellores veráns, por moito que naqueles anos que retrata ben a serie de televisión de Antonio Mercero (amada en moitas partes do mundo) os do meu tempo non tivésemos ordenadores, móbiles ou internet, pero si contacto humano, como nos bailes agarrados que sabían a paraísos posibles.

 

Pero hai que volver á actualidade. Para moitas persoas, a perspectiva de regresar ao traballo, e ás clases no caso da xente máis nova, semella anunciar unha tormenta, un peso nos ombreiros que se intentará asumir coa mellor disposición posible. 

 

Pódese pensar que en cada día hai un pequeno descanso, e que cada fin de semana ou ponte é un breve verán azul, unha oportunidade máis de contemplar as visións da vida que máis nos enchen de forza e ilusión.