Un ferido de Angrois: "Prefería non sobrevivir, sería moitísimo máis fácil"

Dous pais que perderon ao seu fillo no accidente do tren Alvia ocorrido en xullo de 2013 en Santiago de Compostela denunciaron o "dano moral" que lles supuxo, despois, "a loita" que iniciaron fronte ao "escurantismo" e a "falta de transparencia", co obxectivo de que se soubese "toda a verdade" sobre as causas da traxedia.

A titular do xulgado do penal número 2 da cidade, Elena Fernández Currás, respondeulles que "todo o periplo político" que dura xa case 10 anos, con protestas en concellos e que tamén escoitaron o Congreso dos Deputados e as institucións europeas, queda "fóra" do seu ámbito.

O estatuto da vítima de 2015, posterior a esta traxedia na que morreron 80 persoas e 140 feridos, recolle que "o recoñecemento, protección e apoio á vítima non se limita aos aspectos materiais e á reparación económica, senón que tamén se estende á súa dimensión moral". "Hase de ofrecer desde os poderes públicos unha resposta o máis ampla posible, xurídica e tamén social", explicita esta norma.

"Non somos números, non somos 80 mortos e 140 feridos. É moito máis. É unha traxedia, unha catástrofe evitable", advertiu na sala que acolle o xuízo polo sinistro ferroviario Cristina Liras, a nai dun mozo de 27 anos que faleceu en Angrois. O tren descarrilou na curva da Grandeira na véspera do Día de Galicia e tanto Cristina como o pai do mozo, Javier García Municio, relataron a viaxe "de inferno" que fixeron aquela noite ata a capital galega desde Segovia, cando souberon pola televisión o que sucedera.

"QUE SE LLE POÑA CARA"

"Quero que se lle poña cara", subliñou a nai mostrando unha imaxe do seu fillo. "Tiña toda a vida por diante", lamentara con anterioridade. Ante as preguntas da súa avogada, esta afectada lembrou que cando acudiron á oficina de atención ás vítimas de Renfe e pediu que lle puxesen en contacto con outros pais que perderan fillos, non lle deron ningún teléfono.

Pero si contactou con outros prexudicados a través da plataforma de vítimas constituída tras o accidente. "Entón empezou a loita", lembrou. "Fomos a moitísimos sitios. A concellos, a Europa. E soubemos que un informe ao que aquí se lle daba gran relevancia, aló cuestionábase", chamou a atención, en relación ao da comisión de investigación de accidentes ferroviarios (CIAF), o cal a propia xuíza sinalou en ocasións que non considera para determinar eventuais responsabilidades neste xuízo penal.

Un proceso polo que sentan no banco dos acusados o maquinista Francisco Garzón e o ex director de seguridade do administrador de infraestruturas ferroviarias (Adif), Andrés Cortabitarte.

CRÍTICAS AO GOBERNO DO PP

Na sesión deste martes do xuízo, que empezou en outubro coa parte penal e desde febreiro afronta a acción civil, coas indemnizacións que reclaman as vítimas, esta nai criticou que o por entón Goberno do PP quixo atrasar a publicación do informe da Axencia Ferroviaria Europea (ERA polas súas siglas en inglés) que cuestionaba a investigación da CIAF ata que pasasen as eleccións xerais.

Despois desta "loita", o ex xefe de seguridade da ERA, Christopherr Carr, enviou documentos ao xuíz instrutor e acabou comparecendo no xuízo como perito, onde sinalou varias opcións coas que se eliminou o risco de descarrilamento na curva. Grazas a "a loita" soubéronse tamén "moitas cousas", como que o sistema de control da velocidade 'ERTMS' embarcado no Alvia fora desconectado. Pero ter que desprazarse, manifestarse, concentrarse e protestar "foi engadir á dor moita sufrimento, sufrimento moral", fixo fincapé Cristina.

"Un o que espera, eu no meu traballo, cando hai unha neglixencia é que asuman responsabilidades e isto é o que non entendo aquí", censurou.

"TODO ISTO A PULMÓN"

A continuación, Javier Municio, o pai, lamentou que despois da traxedia recibiron "un par de chamadas" de Renfe preguntando se necesitaban algo. "Eu díxenlle que ao meu fillo e despois xa non nos volveron a chamar", incidiu. "Pasamos todo isto a pulmón, sen axuda de ninguén", advertiu, en alusión á falta de apoio que achacan ás institucións.

Con todo, a continuación corrixiuse: "Ben, minto, co apoio dunha familia moi unida e da plataforma de vítimas, que se empeñou en que se saiba a verdade. Pero houbo que facer tantas cousas", evidenciou. Neste sentido, aludiu ao documental sobre os feitos que se gravou tras un 'crowdfunding' impulsado pola asociación, "que se ve no Parlamento Europeo pero non se permite na comisión de investigación do Congreso".

Tamén rememorou a moción que levaron a 200 localidades para reclamar que se constituíse dita comisión e recalcou que "hai dous tipos de responsabilidades: as profesionais e as penais, que se verán aquí".

"PREFERIRÍA NON SOBREVIVIR"

A xornada proseguiu co relato dun lesionado que describiu a dor tanto física como psicolóxico que lle produciu o descarrilamento. "Amoloume a vida totalmente. Teño un sentimento de culpa polo dano que lle fixen aos meus pais", contou, e ata chegou a afirmar que "non quería sobrevivir" e que non se sente "afortunado". "Prefería non sobrevivir, sería moitísimo máis fácil", asegurou.