As mentiras nos relatos históricos

No libro de Suso de Toro “Camilo Nogueira e outras voces” (1991) no que participei xuntos con outras persoas atopei algunhas versións de feitos acontecidos  que non se axustan á realidade.

 

Cando a mediados da década dos setenta comezou o proceso de integración  na UPG de “Galicia Socialista” (GS), un  grupo político significativo por contar con algunha base obreira, un dos participantes naquelas conversas relata asi un escenario surrealista: “Un día chega Pepiño con dous tipos todos traxeados e preséntaos como avogados do partido, e cumpriron co seu papel.Pero máis tarde, cando fixo falta dixéronnos : “mira que que eu non son da UPG”. Os negociadores da UPG foron mellores que os de Galicia Socialista”(sic). O  descrito xa é de seu un despropósito de relato político. Calquera que se achegue a este texto pode pensar que os  letrados van vestidos elegantemente para  participaren nun acto oficial nunha notaria que daría fé das recíprocas vontades de fusión. 

 

A realidade foi ben distinta; outro informante, lembrando o acontecido, describe un escenario natural: “ A reunión témola nunha praia de Redondela”. Postos a ser máis concretos, apunto eu, habería que dicir que foi na praia de Cabanas, no estreito de Rande, debaixo da ponte da autoestrada. Así que a fantasiosa lembranza  na que aparecen dous avogados traxeados é propia dunha alucinada recreación memorialista. En que estaría a pensar o que contou o conto? A saber!. O transcendente,  para o caso,  é que moitos historiadores no futuro  transcribirana como certa cando é un disparate no fondo e na forma.

 

Outro exemplo. En agosto de 1975 desatouse unha forte represión policial que levou ao exilio portugués á case totalidade da dirección política da UPG. No interior permanecimos dous. Servidor, lembra moi ben  como foi detido o día 12, incluído un amago de paseo nunha praia a altas horas da madrugada,  e como pasou vinte días despois no cárcere. Obtida a liberdade condicional fun detido outra vez nas portas da prisión e conducido outravolta á comisaria onde permanecin tres días máis sen perder o tempero; aturei o indecible dentro dun chabolo de pequenas dimensións sen respiradeiro que a policía utilzaba para amolecer os detidos, provocándolles ansiedade por abafamento. De min non saeu unha delación; prefería morrer. Xa no xulgado para prestar declaración, e ante o calamitoso aspecto que presentaba, o xuíz Luís Manuel Amador Moreiras, moi escandalizado, díxolle ao meu avogado Nemesio Barxa que fuxise; el, para curarse en saúde, limitariase a ditar unha “orde de busca e captura” co argumento: “de que estando el detenido prestando declaración en mi despacho, abrío la puerta y se fugó”. Aquela orde de busca e captura durou moitos anos. Mais deixaremos o seu relato para outra ocasión.Virginio Fuentes,exgobernador civil de Pontevedra do goberno socialista pode acreditar esta historia.

 

Cando un diario dixital de orientación nacionalista publicou unha reportaxe sobre aqueles feitos de 1975  silenciaron os feitos  coa perversa intención de borrarme da historia.

 

Na páxina 142 do libro aludido de Suso de Toro, outro informante reclama para si a autoría da colocación da estrela vermella de cinco puntas na franxa azul da bandeira galega, explicándoo así : “Tomeina da República Federal de Iugoslavia. E tamén porque quedaba moi bonita no medio”. A estrela vermella de cinco puntas estivo sempre incorporada no deseño dalgúns logotipos partidarios do galeguismo. Obsérvese,por exemplo, a súa presenza dentro do arco da fouce na insignia do Partido Galeguista. Esta circunstancia histórica bota por terra as intencións mentireiras de alguén cuxa biografía está inzada de reviravoltas políticas e  ideolóxicas que o levou a un fin previsible: o suicidio. Vergoña debéralles dar aos que o apoiaron e acompañaron politicamente.

 

Fun eu, e non ese nefasto personaxe o que decidíu incorporar a estrela vermella de cinco puntas na franxa azul da bandeira galega. Asi foi como se conseguíu a súa divulgación seguindo as miñas instrucións cando tiven poder decisorio para facelo. Nesa altura estabamos preparando a presentación do Consello das Forzas Política Galegas dos que eu fun cualificado estratego, e a alternativa das “·Bases Constitucionais para un Goberno Provisorio Galego”. Beiras ten escrita esta historia nun libro seu. Naquela altura o impostor aludido non tivera protagonismo político ningún.

 

Todo sexa pola reconstrución da memoria histórica e para garantir o afortalamento da identidade galega no futuro.