Soños de crisálida

Din que hai que falar do que se sabe, e por este motivo pido xa as desculpas e o perdón, xunto coa benevolencia, dos posibles lectores, dado que coa lista inconexa de pensamentos que veñen a continuación existe unha entrada en augas procelosas, sen contrastar as ideas con ninguén. É moi probable que aparezan conclusións mil veces vistas, inxenuas, simplistas ou directamente erróneas. As reaccións ao exposto axudarán a saber canto ten de acertado.

 

1. Hai pouco, no derradeiro día das festas da Guadalupe 2017 en Rianxo podíase ver un curioso fenómeno dos nosos tempos. Durante un concerto do festival “Rianxo On Fire” unha moza envolta en roupa que inducía a pensar que ela non se considera atractiva miraba erguida  e baixando notablemente a cabeza (posibles problemas lumbares no futuro) o seu teléfono móbil. É posible que estivese comprobando os signos de aprobación para unha unha aportación súa na rede, ou fotografías dunha amiga lucindo ao seu anhelado amor mentres que na vida real un mozo a miraba insistentemente sen que ela se decatase. As miradas que adoitan ser a antesala do amor quedaban anuladas por olladas ao cristal do seu aparello electrónico. É unha característica do mundo moderno que casualmente critica habitualmente a orquestra París de Noia.

 

2. No eido das festas do verán que acaba de rematar, e despois de ver ducias de orquestras (véxase tamén o artigo de GC titulado “Verbenas na noite galega”), faise necesario volver a unha queixa reiterada: o volume é absolutamente excesivo. As orquestras que tocan para quen está situado a uns metros delas escóitanse en bastantes quilómetros á redonda. Os resultados pode ser que leven ao tinnitus crónico e ás consultas dos  otorrinolaringólogos. Por outra banda, ese volume fai aínda máis evidentes posibles eivas, en especial as  derivadas da maneira de tocar todo o tempo con pouco máis que dúas notas de certos baixistas e os problemas de afinación dalgúns cantantes. Por certo que, tendo que escoller, a persoa que mellor canta nas orquestras sería Iria Quintáns París (véxase o artigo en GC sobre ela) da orquestra Gran Parada, cunha mención de honra para os matices do cantante Cibrán Insua Arufe da París de Noia e para a vocalista Irene Iglesias Díaz da orquestra Olympus pola súa sorprendente versión do tango de Roxanne.

 

3. Da canción “Roxanne” do trío The Police, pasemos por un momento ao trío de Noruega chamado A-ha. Con frecuencia a crítica sobrevalora a algúns artistas e infravalora a outros. Este último é o caso do elegante grupo que forman o pianista Magnus Furuholmen, o guitarrista Paul Waaktar-Savoy e o cantante de inconfundible voz Morten Harket. Despois de regalar aos fans numerosas melodías de alto calibre, segue sendo difícil ver ao grupo nunha portada ou nunha entrevista na prensa musical especializada. Os tres músicos tiveron o infrecuente detalle de despedirse de gravar discos cunha canción – que ten un emocionante vídeo no cal saen abrazados - titulada “Butterfly Butterfly (The Last Hurrah)”, da cal se toma emprestado o título deste artigo.

 

4. Hai quen encontra sentido á vida no esforzo por facer o maior ben posible ao maior número de persoas que poida. Nese senso, e á maneira dun Alexander Fleming actual, chama a atención a proeza anunciada polo World Economic Forum dun alemán de Erlangen chamado Martin Aufmuth. Este home creou un modelo de gafas que custa un dólar. Co seu invento, van mellorar a vista 150 millóns de persoas en países con problemas de pobreza.

 

5. A pobreza, a fame, as enfermidades, o terrorismo e as guerras son traxedias que pesan sobre os ombreiros da Humanidade. Outros predicamentos, na forma de catástrofes naturais, ameazan nada menos que co final da Terra. O cambio climático actúa como dramático mensaxeiro. Será esencial establecer prioridades nos gobernos e nos organismos do mundo con máis responsabilidade para buscar solucións urxentes destinadas a curar a un planeta enfermo que é o escenario desta obra de teatro na que todos participamos.

 

A esperanza contemplada nas reflexións previas é que as crisálidas pasen nunha eclosión a ser marabillosas bolboretas voando libres, e que nunha mina de carbón aparezan de súpeto diamantes, sen por iso esquecer neste mundo de ilusións que non deixan de ser preciosas pedras.