E logo, vai vostede votar o vindeiro día 10?

O que non vaia estando un pouco farto da leria electoral española destes anos, que levante a mán. A ver, está vostede a sentir que lle toman o pelo? Ten a sensación de que os seus representantes non lle representan (G. Zaldívar dixit)? Percibe un divorcio entre a clase política e nós, a xente? Entende vostede que, unha vez elexidos, os diputados —ao revés do que pasa cós alcaldes nos concellos pequenos— nunca nos van rendir contas, nin van ter relación ningunha con nós, os seus electores?

España: madura para a ditadura, ou cambio de paradigma?

Podería ser que España, ese “land alemán que tolea por falar inglés”, estivese a madurar cara a unha autocracia? Pois tendo en conta que esa ditadura, caso de vir, non será das antigas, de xeneral bigotudo de a cabalo, senón unha tocquevilleana ditadura de veludo, postmoderna, de panópticon, “Silicon Valley-style”, podería ser que si; e ata poderíamos xa ter un pé nela pois estas cousas nunca son tan de súpeto. Pero tampouco se pode desbotar que, ademais do evidente incremento do poder e da diminución das liberdades, estiveramos diante de algo máis, por acaso, un histórico cambio de paradigma.

Democracia española dirixida 2.0: Manual do usuario

Ti es un cidadán libre, nunha das máis modernas democracias europeas, cunha Constitución que ven de facer os 40 anos (na España, un record), aínda que non é preciso que a leas nin tentes de comprendela. Es soberano e de clase media, mesmo se vives dun miserento salario social ou repartes pizzas como autónomo nunha bici, para unha empresa que nunca vaiche contratar. Tes dereito ao traballo, por acaso precario, ou nas antípodas, tal vez tipo deliveroo, pero o que é ter, telo —sempre que esteas disposto a ir onde estea o traballo, claro—.

O noso mundo feliz e intolerante

(Este artigo derívase de “A defense of toleration in our brave, intolerant world”, Mercatornet, Oct 18 2018)

A Política cabalgará de novo. Contrarréplica ao doutor Álvaro Rodríguez Núñez

Ainda non me dou recuperado da crítica do meu amigo Álvaro Rodríguez ao meu “O futuro xa non é o que era. Carta dende España no 2050” (GC, 18-VII-2018) pero como “a discusión é a respiración do intelecto”, tentarei de argallar unha resposta.

O futuro xa non é o que era. Carta dende España no ano 2050

1. Neste país, do primeiro que te decatas nas rúas é que apenas hai xente con defectos físicos, con dentes de coello, forellóns ou birollos, senón bós tipos, especialmente mulleres; e ningún rapaz con síndrome de Down. Asemade, abondan os robots, a xente enhanced e os cyborgs. As persoas viven tecnolóxicamente e moi afastadas da realidade física. En lugar de con cousas materiais, viven manexando “datos” desconectados da esencia das cousas (Flusser; Han, En el Enjambre, 2017).

Unha pregunta incómoda: Pasará algunha vez o Franquismo?

Pois, ao paso que imos, non o sei. Diante do autoritarismo que agora medra en España, moitos opinan que trátase do Franquismo residual —“os franquistas do 155”, etc.—, que nunca da desaparecido.

E se España fose un estado parcialmente fallido?

Ao pontevedrés Prof. Alvaro Mira. España, un estado fallido? Con helicópteros vixiándonos, Facenda a controlarnos o último euro e furgóns policiais patrullando até as cidades máis tranquilas? Absurdo!