GC Aberto
Desemprego endémico
De manterse ancorados no neoliberalismo é materialmente imposible erradicar o desemprego, e tan só co impulso de políticas de crecemento, o reaxuste dos sectores produtivos e a promoción empresarial poderase efectivizar ese obxectivo.
Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 07/08/2020
Comparte esta noticia
paro, parados emprego, desemprego, traballo, INEM, Seguridade Social, autónomo, autónomos. EUROPA PRESS - Arquivo
O que xa era o maior problema do país, coa entrada en escena da COVID-19 acentuouse de maneira exponencial, ata o punto que de manterse a actual tónica de destrución de emprego a taxa de paro a finais de ano roldará o limiar do 22%, con tendencia a agravarse en maior medida caso dunha segunda onda da pandemia.
O impacto dos seus efectos é de tal calibre que toma tinguiduras excepcionais, ata o extremo que nun trimestre o colapso fixo retroceder os indicadores laborais nunha década, porque o seu impacto crebou de orixe as regras do xogo asimilándoas a un escenario bélico e isto obedece en gran medida á terciarización da economía que por conformar un patrón de crecemento inadecuado acentúa en maior medida a destrución de emprego nestes momentos críticos.
Atendendo á última enquisa de poboación activa (EPA) que fixo pública esta semana o INE, o golpe asestado ao mercado de traballo sitúa o número total de ocupados en 18,6 millóns, o que indica que en só un trimestre perdéronse 1,1 millóns de empregos unha cifra que non ten precedentes equiparables na serie estatística do país iniciada en 1976, no que son habituais os axustes laborais a base de destrucións masivas de emprego.
A repercusión faise moito maior se nos remitimos a datos efectivos de actividade, pois de non detraer o cómputo dos incluídos temporalmente en ERTE, que a EPA considera ocupados a efectos estatísticos, o dato real das persoas que de modo efectivo traballaron durante o período de hibernación da economía hase de cifrar en 13,9 millóns de empregos; o que vén indicar que a inactividade efectiva ha de cifrarse en 5,7millóns de afectados dos que o 81% proveñen do sector servizos.
Á vista de tan alarmantes datos os sindicatos sorpréndennos ao afirmar que non se pode soster unha situación fundamentada na terciarización da economía, pois agora diante o tsunami da covid -19 parecen entender a extrema vulnerabilidade do sistema polo excedido sobredimensionamiento do sector.
Máis aló das ocorrencias de última hora, o certo é que nin os sindicatos nin as formacións políticas implicáronse en afrontar o cambio necesario coa antelación debida, nin asumiron que tan só desde o impulso de políticas de crecemento, reequilibrio sectorial e promoción empresarial podíase investir a situación, cando era farto sabido que o verdadeiro problema do mercado laboral non radicaba tan só no descomunal índice de desemprego que se xeraba senón na inviabilidade da súa erradicación no contexto que se producía.
Problema que á marxe da pandemia persistirá en tanto a falta de solidez do actual modelo produtivo imposibilite reorientar a situación en positivo , tendo en conta que sen iso os altos índices de desemprego subsistirán invariables, polo menos mentres non se afronten solucións acordes coas reformas estruturais de reordenamento e diversificación dos sectores produtivos; unha materia pendente, que ademais da súa adversa influencia trae a remolque o lastre inducido que sobre a economía do país provocan as aciagas políticas neoliberais
O covid-19 non fixo máis que agravar a situación pero para a súa interpretación é obrigado retrotraerse no tempo, traendo a colación a transformación sufrida desde o segundo terzo do século pasado polo noso modelo produtivo, no transcurso de dúas fases entrelazadas, cuxo inicio parte do afianzamento do neoliberalismo para completarse con a firma do Acordo de Adhesión á CEE, resultando que en ambos os casos os prexuízos repercutidos ao noso ámbito produtivo foron ostensibles, e así, á vez que a consolidación do credo neoliberal impoñía a desregulación do mercado laboral, de negativa influencia para o emprego, a incorporación de España ao foro europeo, traduciuse nunha desfeita de primeira magnitude polo desmantelamento que causou tal decisión en sectores estratéxicos da nosa estrutura produtiva e cuxos efectos persisten hoxe en día pasando a ser o factor causante de que a nosa economía siga xerando paro endémico.
De aí o fracaso que representou para o noso país o actual proxecto xeopolítico e económico europeo, pois máis que afrontarse no contexto dun marco de converxencia real, a integración realizouse a través dunha configuración forzada, tendo en conta que levouse a termo fusionando artificialmente países e empresas con sistemas produtivos e niveis de competitividade contrapostos; e o que é máis grave, impoñendo como concepción política a figura do neoliberalismo, que circunscrita á prehistoria do pensamento económico, empantanou aos países periféricos como España nunha crise de baixo crecemento e alto desemprego, como consecuencia das propias medidas de austeridade patrocinadas polo establishment neoliberal europeo e o FMI.
Non é por xeración espontánea como xorde esta arrevesada situación, senón que a mesma, é resultado dunha traxectoria infestada de erros, chegando ao extremo de referendar a nivel da Unión que os países do Norte, amparados na súa primacía, activasen políticas de austeridade ao tempo de obrigarnos a redobrar o noso esforzo; acentuando unha situación de desigualdade que á marxe doutros aspectos, en materia laboral, propiciou unha nova fase de desmantelamento empresarial e aumentou con iso de forma vertixinosa a taxa de desemprego.
Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
GC 2024
Séguenos
