A cea. Altri non

Francisco Maceira

E alí no medio de todos eles estaba eu.  A cea en sí foi boa, houbo marisco a rodar, e do caro.  Como experto, a miña misión  era  darlle o aprobado medioambiental a aquela  monstruosidade. O viño, do mellor. Dese branco polo que  tolean  en Estados Unidos .Pasei a comida  pensando si o que ía facer era correcto e ata  onde aguantaría a miña dignidade. Despois do café abriron unha botella de whisky máis vello ca  min. Tiña que facelo pola muller, polos nenos, por meu pai que tantos esforzos fixo  para darme carreira. E despois… para meterme na Xunta. Como lle digo que tiro a toalla por culpa dunha puta comarca? Que me importa se  acabamos co medio de vida dos gandeiros, dos mariscadores , cun ecosistema singular, cunha ría impresionante, co turismo , co patrimonio da humanidade, co mar dos meus avós…?

Trouxeron unha caixa de cohibas. Prendín lume a un cigarro. O whisky   tiña arume a carballo.  Todos rían a gargalladas.  Ver arder aquel habano ,cuxa caixa  custaba máis do que algún home  –como meu pai-  gaña ó mes, pareceume inmoral. O fume diluiase como a honestidade dos que alí estabamos. Pero xa nada se podía facer.  O momento era histórico.

Fume cubano e   single malt  para celebrar a desfeita da  ría de Vilagarcía e da comarca do Ulla . Estaba decidido. ALTRI se instala en Palas de Rei.