O Constitucional rexeita o recurso de amparo de Sito Miñanco contra a intervención das súas comunicacións en prisión

A Sección Cuarta do Tribunal Constitucional (TC) acordou inadmitir o recurso de amparo presentado pola defensa de José Ramón Prado Bugallo --Sito Miñanco-- contra a intervención das súas comunicacións na prisión de Estremera ao entender que a cuestión carece de especial transcendencia constitucional. No auto, os maxistrados explican que o recurso atopa orixe na decisión do director do centro penal de intervir por seis meses as comunicacións do coñecido narcotraficante galego. As picadas telefónicas foron acordadas en decembro de 2020, e tras valorar que era necesario, o director informou o Xulgado de Vixilancia Penal.

Segundo explica o auto do TC, Sito Miñanco alegaba que as resolucións xudiciais que impugna (o apoio da Audiencia Nacional e do Xulgado Central de Vixilancia Penal á decisión do director da prisión) vulneraron os seus dereitos á tutela xudicial efectiva sen indefensión, á igualdade ante a lei sen que poida prevalecer discriminación algunha, á integridade física e moral, ao segredo das comunicacións e á presunción de inocencia.

E destacaba que o artigo 51.5 da Lei Orgánica de Xeral Penal (LOGP), que permite a suspensión ou intervención das comunicacións orais e escritas dos internos nun centro penal por decisión do director, "entra en contradición coa Constitución, porque substitúe a autorización xudicial da intervención por unha mera dación de conta da medida ao xulgado a posteriori".

Con todo, os maxistrados do TC sinalan que o asunto non reviste transcendencia constitucional porque xa existe doutrina consolidada "que non pon en discusión a lexitimidade constitucional do control xudicial ex post da medida de intervención ou suspensión das comunicacións dos presos prevista".

E lembran que, no caso concreto de Sito Miñanco, a decisión da intervención foi notificada ao preso preventivo "inmediatamente" e púxose en coñecemento do xulgado de vixilancia penal, como esixe a norma. "En definitiva, esta Sección non atopa motivos para modificar unha doutrina consolidada, cuxa concreta aplicación ao caso é o fundamento esencial do recurso de amparo", resolven.

Ademais, lembran que xa en decembro de 2021 a Sección Primeira da Sala do Penal da Audiencia Nacional acordou deixar sen efecto a prórroga da intervención das comunicacións "ao entender que xa non concorrían as circunstancias que o motivaron".

"A EXCEPCIÓN CONVÉRTESE EN REGRA"

A resolución do TC conta co voto particular, discrepante, dun do tres maxistrados que viron o asunto, Ramón Sáez Valcárcel. Indica que ata a data non houbo un pronunciamento sobre a constitucionalidade desa renuncia á autorización xudicial previa da intervención das comunicacións.

Entende así, dando a razón á defensa de Miñanco, que hai unha colisión entre o artigo 18.3 da Carta Magna, que garante o segredo das comunicacións agás resolución xudicial, e o 51.5 da lei xeral de prisións.

Apunta que ese 51.5 contempla a inxerencia nas comunicacións por motivos penais e acórdase pola autoridade penal coa soa esixencia legal de dar conta á autoridade xudicial competente.

"Noutras palabras, a excepción convértese en regra, e faino sen ningún condicionante alusivo á imposibilidade de esperar a unha autorización xudicial e coa mera esixencia dunha dación de contas ao xuíz, sen establecer sequera un estrito e inmediato control xudicial ex post", lamenta.

Conclúe o maxistrado que este recurso de Miñanco ofrecía ao tribunal a oportunidade de examinar a compatibilidade entre a Carta Magna e a regulación da intervención das comunicacións no ámbito penal.

"Permitiunos --ademais-- analizar a admisibilidade da práctica penal de acordar a intromisión no dereito dun preso preventivo durante longos períodos de tempo sobre a base de imprecisos, e nin sequera indiciariamente acreditados, riscos", sentenza.