#27S Sen Medo

Non pretendo ser ecuánime, pero escoito tantos desatinos e saídas de ton que só quixera achegar un pelín de acougo. Vivín en directo as eleccións catalás: o 27S almorcei cedo no barrio de Horta cunha familia converxente, catalanistas a rabiar, antes que fosen currar como apoderados de Junts Pel Si; comín en Llavaneres cun concelleiro do PP e coa súa noiva, de Xirona e da CUP; e logo tomei café con dous votantes de Cidadáns na zona burguesa de Montaner, preto da casa dos Pujol. Nin un síntoma de guerra civil, oia: todo amable, respectuoso, dialogante, democrático. Nada que ver co relato da Apocalipse que un día e outro machucan as terminais mediáticas de Moncloa e o IBEX35.

Por Valentin Carrera | Barcelona | 28/09/2015

Da xornada electoral saco estas notas provisionais, como puntos de partida para continuar a conversación:

1. NORMALIDADE ABSOLUTA: Nin tanquetas nin meter en campaña ao Espírito Santo. Sectarismos como o do arcebispo Cañizares desacredítanse SOS.

2. TRIUNFO DA DEMOCRACIA: récord de participación (77,44%) e moita animación e alegría nas rúas.

3. CALLOU O ESPÍRITO PLEBISCITARIO: Moncloa negouno desde o minuto cero; cando quixo reaccionar era demasiado tarde (o debate Margallo-Junqueras foi o punto de inflexión, á desesperada). “Isto vai en serio”, deberon pensar os 80 medios de comunicación estranxeiros que acreditaron a máis de 180 xornalistas.

4. CAMPAÑA DO MEDO: a suma de Rajoy + Merkel + Cameron + Obama coa boca pequena + Bruxelas + Cañizares + IBEX35 + “corralito” do gobernador Banco de España + CEOE + BANCA + “sen pensións” + coro de anxos = 348.000 votos. Non convenceron nin a un só votante novo; pola contra afastaron do PP a 123.581 votantes. Parabén Mariano!

5. FRACASO DAS AMEAZAS: a cidadanía quere ilusións, mesmo vota quimeras; non que se nos atemorice e ameace co lume do inferno. O verdadeiro artífice do independentismo non é Mas, senón Rajoy e a súa contorna: as súas imprudentes e patéticas ameazas reforzaron e motivaron aos cataláns e catalás desconectados emocionalmente do Estado, que son moitos.

6. “ACABOUSE A BROMA (PARA RAJOY)”: o tándem Rajoy-Albiol deixa ao PP afundido ao nivel da Alianza Popular de Fraga en 1984, o que anticipa tendencia nas eleccións xerais de decembro. Luces vermellas en Xénova e un ERE colectivo en marcha.

7. ARTUR MAS NON É UN FAQUIR: interesa a moitos personalizar en Mas todos os males do universo coma se el soliño movese os resortes de dous millóns de cataláns e tivese con eles unha infinita capacidade de manipulación e hipnoses. Erro de diagnóstico: a marea catalá leva cinco anos subindo. Como Moisés, Mas pasará pronto a un segundo plano e verase que con ou sen Mas, a marea segue. Non é un soufflé, son dous millóns de cidadáns.

8. O «PROCÉS» CATALÁN TEN CORDA PARA LONGO: proceso para depoñer o réxime do 78 e o pujolismo (van no mesmo saco), proceso constituínte, proceso de empoderamiento popular e substitución da política viejuna; e proceso mediterráneo e europeo. Cataluña é a punta de lanza.

9. PLEBISCITO DIARIO: “Unha nación é o desexo claramente expresado de continuar a vida común: un plebiscito cotián” [Renan, 1889].

E 10. DIVORCIO DE MUTUO ACORDO. Como no chiste do dentista, “¿A que non nos imos a facer dano uno ao outro?”, onte moita xente contivo a respiración e baixou a presión. Sendo máis importante e decisiva, o 27S foi unha noite electoral de perfil baixo, comparada co 9N, por exemplo: todo indica que se van tender pontes. Aínda que a brigada mediática, en posición de firmes, sementou decenas de titulares sobre “o fracaso de Mas” (para ocultar o único e rotundo fracaso de Rajoy), a folla de ruta vai continuar. O cal non debe ser un problema nin un drama, senón a gran oportunidade de actualizar leis obsoletas e redefinir os nosos consensos básicos para renovar os pactos de convivencia. @ValentinCarrera