Prohibido morrer

Se algo nos foi inculcando nesta sociedade de consumo voraz, chea de fatigas mercantilistas e anhelos abobados por mor do gas mostaza da apariencia, é a idea de facernos crer que a morte non existe.

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 01/07/2024

No canto de fomentar liberdades para o individuo, os gobernantes quérennos vender unha suposta seguridade que faga que pensemos que xamais chegará o día en que o noso corpo sexa recomido polos vermes e os afeamientos, e o noso espírito vaia a parar ás mans lustrosas da infinitud e as reminiscencias do inimaxinable.

Morrer non está de moda por moito que os góticos pártanse o peito en reivindicar tal “evento”. Non nos permiten morrer aínda que vivamos nunha sociedade que tende á inmolación e ao desapego. A morte vende pouco ou nada porque carece de encanto e boas maneiras, por tanto, mellor é adestrala a base de indiferenza e persuadir por todos os medios á cidadanía de que non é máis que un conto chinés, un rumor baseado en feitos case reais e pouco máis.

Aclarábame o asunto o meu cómplice de charlas, Nardo, ao dicirme: “A sociedade actual fainos pensar que morren os outros, nós non”; e moi debilitada e equivocada debe estar unha sociedade así, que detesta e aparta dos nosos actos e pensamentos algo tan natural e ineludible como o falecemento. Cabe esperar que deica pouco nos atopemos nos hospitais e nos tanatorios con carteis en letras vermellas que recen: “Prohibido morrer: Vostede ten mellores cousas que facer”.

Evidentemente. Mellor é pensar en como diaños imos pagar a hipoteca a 50 anos, como chegar a fin de mes sen vociferar angustias e verter bágoas, como manternos cordos ao ser coñecedores de que o colesterol nos obstrue caladamente as arterias, á vez que a ansiedade corre polas nosas pupilas e provócanos taquicardias que van e veñen, e as 16 horas de curro diario fan que padezamos unha dor de non levantarse da cama en 15 días. Caixa de Pandora. Non nos permiten morrer porque non hai tempo para iso, porque hai moitas débedas que pagar, porque somos un código de barras, un número…

O noso mellor cometido é o de ser produtivos sen rechistar, sen criticar as condicións, chegar a casa aflixidos, poñernos durante unha hora diante da caixa parva para apreciar os novos problemillas dos famosos, e enseguida deitarnos á beira da nosa impávida parella. Posiblemente sexamos, hoxe máis que nunca, burros de carga que se cren libres e saudables, cando non somos máis que abatidos mortais ávidos de descanso eterno.

Porque saber que imos morrer algún día é saber vivir cada instante ao máximo, algo que a esta Sistema absolutamente materialista non lle covén, non lle presta, non lle importa…

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).