Miradas

Creo irremediablemente na paixón das miradas…

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 14/02/2025

Hai miradas que pasean desde os arrabaldes desta cidade ata o centro dos anhelos máis inesperados. As miradas existen desde que o home é home: apaixonadas, vexetais, cuadriculadas, simiescas, insobornables, anellas, hechizantes, de ultratumba ou, mesmo, durmidas no máis profundo da nosa soidade.

Hai miradas que se nos aparecen como acenos doutro tempo, a medianoite, mentres o fume dun cigarro urxente bate palmas e os vasos de whisky nos convidan a que sexamos libres; son miradas que nos fan rememorar aquelas cantigas que afinaban os ilustrados bohemios dos anos 70, son liberacións dunha noite máis abacelados na barra dun bar, onde o amigo indomable obséquianos con consellos de supervivencia.

Din que quen non comprende unha mirada tampouco comprenderá unha longa explicación. Sen dúbida, co paso dos anos e a medida que chega a madurez, imos logrando entender os ademáns mínimos, eses xestos case intanxibles que, se se saben ler de xeito adeucado, achegarannos un pouquiño máis á verdade das cousas, á verdade do home ou da muller que, por exemplo, temos fronte a nós e tenta disfrazar o seu verdadeiro "estar" que nada ten que ver co seu verdadeiro "ser".

Xa o dicía aquel fino fío filosófico: "Con múltiple espello captaba eu aínda a súa mirada cando a súa boca estaba pechada, para que me falasen os seus ollos. E os seus ollos falábanme, en efecto". Cabe aclarar que a mirada tamén pode chegar a ser unha especie de influxo máxico, propiamente humano, non quere dicir isto que me estea referindo ao mítico e fatídico "mal de ollo", senón a algo moito máis simple: á gran enerxía que posúe toda persoa, esa “cousa” interna e intensa que fai que nos movamos, que todos sexamos diferentes á vez que iguais.

Tamén é a mirada, en clave de aceno puramente emocional, unha especie de poética insistente e permanenente: "Non sei que facer, onde buscar as miñas palabras máis verdadeiras, como dicirche que levo na mirada reflectido o teu peito, e os brazos cáenme, como en derriba, ao verche aquí, ao meu lado, lonxe sempre". Xa que hei de supoñer que, no que respecta ao tema amatorio, a mirada vén sendo o vínculo máis fervente, a maneira máis sutil de perseguir o sentimento que cobizamos ter ao noso lado, que axexamos día si e día tamén.

A nosa vida puidese sintetizarse nunha mirada. Non todo é tan importante, e nada do que pasa na nosa vida é trivial. Hai persoas que lanzan puñadas ao aire para darse a coñecer, para aclararnos que están aquí, ao noso ao redor. Logo, existen persoas que, coma se fose unha especie de don astral, saben utilizar a súa mirada, e tamén saben interpretar as miradas dos demais; estes seres adoitan ser persoas caladas, expertas na arte de coexistir, que case sempre pasan polo noso lado quietamente, sen pena nin gloria.

Ou tal e como nolo resume o poeta e escritor arxentino Alejandro Lanús: “Cando comprendo a túa mirada escoito a túa verdadeira voz”.

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).