Choiva

Sospeito que cheiras a choiva, bosques e mananciais quebradizos.

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 02/10/2024

Mírote atentamente cando te acicalas a roupa, con sumo tacto, debidamente, nunca con présas. Mesmo me vexo obrigado a visionar o teu esqueleto e as oquedades incorpóreas da túa aura, aí onde se di que residen as intuicións da alma.

Encántame albiscar a túa forma de preparar o primeiro café da mañá e as torradas untadas en marmelada de pexego. Aínda me hipnotiza a túa maneira de abrir e pechar os beizos, e o parpadeo dos teus ollos áxiles, carentes de tirria.

Non me canso de mostrarme agradecido de poder escoitar o taconeo dos teus zapatos cando camiñas dende o salón á cociña; logo, dende a cociña cara ao dormitorio… (taconeando, amor, taconeando como quen administra encontros nun lugar onde outrora só habitaban despedidas).

Sei que namorarme de ti foi o máis fácil que fixen na miña vida. Son consciente de que me encandeou a maneira irremediablemente cálida que tes á hora de durmir estando á miña beira, sen moverte apenas, cal raparigo que goza dos seus primeiros días de vida. Nunca limitei a miña ambición de estar preto de ti, da túa fortaleza, aínda sabendo que o tempo viaxa, soando a ciencia ficción, anque viaxamos no tempo todos os días.

Un recordo da infancia transfórmanos, o primeiro choro dos nosos fillos ao nacer conmóvenos, un anhelo lánzanos cara ao futuro e, seica, o verdadeiramente difícil sexa permanecer no presente, aquí e agora.

Pola noite, sosteño a miña cabeza no teu ombreiro e a isto chámolle necesidade. Ti enseguida camuflas a túa man dereita entre as miñas mans e comezamos a charlar sobre o sucedido ao longo do día ou de cando fomos novos e inexpertos e tiñamos pretensións de cambiar o armazón corrompido do planeta Terra.

Actualmente o futuro supón estar xuntos e rugosos, tras máis de catro décadas, respirando a esencia que supón ser unha parella de octoxenarios que viviron -aínda viven- agradecéndolle á existencia o feito de xuntarnos nun día de choiva.

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).