A desafección

O certo e verdade, é que dende moito tempo, para falar de política un ten que poñerse un chubasquero, unhas lentes de sol e armarse de paciencia e valor. A cousa está moi tensa, e máis agora, que chegou Trump para quedar, deixando en nós unha incertidume case brutal (as trumpadas non deixan de ser un signo máis de estupidez gobernamental que fai crecer imparablemente a desafección da cidadanía de cara a política actual).

 

Ata un punto, os nosos gobernantes fóron gañando esta desafección con moitos dos seus actos; cabe dicir que en época de Eleccións moitos deles colócanse a careta da proximidade e a humildade para, acto seguido, e segundo o beneficio que obtivesen no sufraxio, apartarse do cidadán e mostrar unha pose de “a min non hai quen me tosa”. E así nos vai, oia, así van as cousas.

 

Non é de estrañar que a media aproximada de abstención por parte da cidadanía á hora de exercer o seu dereito ao voto sexa case do 50% en máis de catro décadas de democracia (ante tal desesperación, dá a impresión de que un xa non vota ao mellor, senón que o fai polo menos malo dos candidatos, e tamén para darlle unha lección de dignidade ao que é peor), xa que a prepotencia e a soberbia xeneran clasismo e antipatía.

 

A pesar do devandito anteriormente, cónstame que hai políticos que si valen a pena, que se deixan a pel polo ben común, tomándose en serio a cousa pública e as preocupacións e as necesidades dos seus concidadáns. O caso é saber distinguir entre esas persoas que se meteron na política para medrar en termos persoais e esas persoas que decidiron dedicar a súa vida para mellorar as cousas.

 

Hai un tipo en Pontevedra, natural da parroquia de Xeve, ao que coñezo desde hai xa moitos anos e que, á marxe de estar a favor ou en contra da súa ideoloxía, sempre se nos presentou como un político diferente. Arturo Casal -ese é o seu nome- sempre utilizou a súa autenticidade como bandeira, tanto foi así que, ao comezo da súa carreira política, non era raro ver como se emocionaba á hora de falar nun mitin ata case chorar, estando fronte a un público que non daba crédito ao que vía, seica porque nestes actos case sempre está moi ben atado ata a máis mínima das intervencións, dos detalles. Por aquel tempo, o lema de Arturo era -supoño que aínda o é- “saúdame sempre”, porque se de algo ía sobrado este home era de espírito enxebre, amor pola xente e devoción pola súa fermoso fogar, Xeve.

 

Hai uns meses, por cousas e causas do destino, volvín atopar con el nun acto no que se premiaban as artes da xuventude do noso país. Ao finalizar, tal e como adoita ser habitual, presentóusenos un pequeno piscolabis, non tanto en honra das autoridades sistentes, senón máis ben, en distinción aos premiados.

 

Eu, que receo moitísimo deste tipo de actos a causa da miña misantropía, non vía a hora de marchar de alí; e foi aí cando se me achegou o bo de Arturo, con cara de présa, analizando detidamente a situación, medindo os tempos para así saber se todo marchaba correctamente. Como digo, aproximouse e díxome, como bo galego: “Proba o xamón, que é de Sevilla”.

 E recoñezo que tras escoitar isto pensei: “un político que che ofrece xamón ten que ser, por forza, boa xente”.