Carta dun preso para don José Vázquez García, capelán do centro penitenciario de Monterroso

Nos xornais do mundo a noticia é Trump. Para os pobres do mundo non hai lugar. Pois eu hoxe quixera resaltar, precisamente hoxe, as voces do silencio. Dar noticia dun home bo que se nos foi caladiñamente facendo o ben e escoitando aos pobres.

Por Xaquin Campo Freire | Narón | 27/01/2025

Benquerido irmán José. “Entra no gozo do teu Señor porque estiven no cárcere e viñeches verme para preguntar e interesarte por min e polos meus”. (Mt 25, 34-35). Para falar comigo e escoitarme e non condenarme máis do que xa estou condenado cando oio dicir que moitos desexan que podrezamos no cárcere.

Xa sei que a miña vida non foi como a sociedade ten ordenado. Pero só ti fuches o único que me deixaches explicarme dos meus erros e volvín para a cela sentíndome querido e algo máis animado.

De ti escoitei sobre todo no silencio do meu corazón que sabes escoitarme e darme sempre a palabra, cando todos ma quitan, moito antes de tela eu xa no pensamento. E confiaches en min. E eu, por fin, aprendín por ti a confiar en alguén, sobre todo en Deus e na nosa Naiciña da Mercé.

Canto te me pareces a S. Xosé. Si. Falo ben: a S. Xosé. O home xusto e de bo corazón. Que soubo acompañar os procesos máis difíciles da súa familia e da humanidade, sobre todo escoitando e logo actuando, desde o silencio, con fe nas persoas e con confianza de que Deus non lle fallaría, porque El se fiaba del.

El é o santo do amor e do compromiso silencioso, co sorriso nos labios e a bondade nos ollos. Como fas ti connosco.

Sempre me impresionou a paz con que nos miras no presidio. Tantos anos. Todos falan de ti como home bondadoso coa integridade dun home de Deus.

Como preso, sei ben, porque o vin moitas veces, que sabes escoitar tamén aos funcionarios nos seus sufrimentos, soidades e frustracións. Porque tampouco eles o teñen fácil no seu labor aínda que seguro que nos seus ideais quixeran cambiar as nosas condicións de dolor e sufrimento na espera. Tamén para eles, son testemuña,tiveches sempre o corazón, a escoita e a palabra axeitada desde esa bondade esencial que transparentas.

Os apóstolos pasaron todos polo cárcere e o mesmo Xesús tamén. E ti miráchesnos como miras a Xesús.

Na misa, na consagración, eu vinte como mirabas a Noso Señor. E El a ti. Cando hoxe te encontres definitivamente con El e con eles, fálalles de nós, de todos nós, como ti sabes: con esa paz e sorriso de bondade esencial. Xa sei que me queres. Non. Non me esquezo da Nosa benqueridiña a Señora da Mercé.

Ti sabes ben canto entre nós é tan querida a figura da nosa nai persoal e a da nosa Señora, a Nai María. Canto nos ensinaches a querela e rezarlle.

Fálalle de todos nós e dille que “NON NOS DEIXE DA SÚA MAN NESTE NOSO CAMIÑAR”.

Graciñas. D. José. Hoxe no ceo todos os presos e todos os santos e santas, todo o misterio de Deus, Pai. Fillo e Espírito Santo e a Nosa Señora da Mercé non han dar feito para darche apertas. E resoa un forte aplauso que atrona os ceos por chegares con ben.

D. JOSÉ. RECIBE ESTE AGARIMO DUN PRESO QUE SÓ TEN UNHA PALABRA: GRAZAS!

Nado en San Xiao de Roca-Guitiriz, Lugo, en 1937. Licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria por Roma. ATS-DUE. Experto Universitario en Enfermaría Comunitaria e tamén en Urxencias e Coidados Itensivos. Diplomado en Coidados Paliativos. Traballou de enfermeiro no Hospital Marcide de Ferrol e no PAC de Fene. Foi capelán da Residencia de Anciáns de Piñeiros-Narón. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e Director da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa “Mons. Araúxo”. Membro das Sociedades Española e Galega de Xeriatría, do consello de redacción da Revista “Encrucillada", da Asociación de Escritores en Lingua Galega e participou con ponencias en diversos Congresos. Ten escrito numerosos artigos relacionados coa saúde. Leva varios anos exercendo un voluntariado no Cárcer de Teixeiro (A Coruña). Ten dous libros escritos. 1) A viuvez na Pastoral da Saúde. Un estudo sobre da viuvez na Galiza. 2) Ese que está no cárcer é meu irmán. Sobre a vida dos nosos reclusos e as súas familias, sen esquecer o problema das vítimas.