A cousa pública

 

O abandono, as catástrofes, as despedidas definitivas e a perda de saúde son situacións ás que o ser humano se enfronta para chegar, case sempre, a unha conclusión final, case nunca carente de padecimiento.

 

O desastre que padece o pobo valenciano desde hai unhas semanas fixo que sexan moitas as persoas que noten que algo cheira moi mal neste país no que se respira -hoxe máis que nunca- unha notoria desafección cara á clase política. A min, persoalmente, acéndeme a mala fe na cousa pública. Así é que aos poucos os cidadáns vanse dando conta de que os responsables políticos hai tempo que saíron a por tabaco e aínda non regresaron (algún si que o fixo, pero cando xa era tarde e a auga -literalmente- chegaba ao pescozo de milleiros de afectados por causa da DANA).

 

Din que un país que necesita heroes é un país en decadencia, a non ser que os que tenten sacar as castañas do lume sexan os propios cidadáns: esas figuras anónimas e sen soldo público que resolveron actuar dende o minuto un, agarrando con forza a pa e as botas de auga para emendar a sucesiva e imparable secuencia de erros cometidos por parte dos nosos políticos (a falta de recursos económicos, unha xestión manifestamente mellorable e o caso omiso por parte dos líderes políticos ás advertencias dos técnicos son, segundo o presidente da Asociación de Enxeñeiros de Camiños, Canles e Portos, algúns dos factores que fallaron á hora de minimizar a traxedia).

 

A DANA conseguiu que miles de persoas deixasen a un lado a división para comezar a repartir comida, medicamentos e un pouco de esperanza. Puidese dicirse, sen medo a equivocarnos que, ao final, cando os problemas sacoden dunha maneira tan terrible, ata o punto de deixar KO a miles e miles de individuos, os primeiros en arrimar o ombreiro son os utilleros: eles son os que limpan o sangue do ring sen rechistar, non por devoción ao cuadrilátero, senón por amor ao oficio de facer ben as cousas dentro e fóra do seu gremio, mentres que o árbitro observa lánguidamente aos anteriormente mencionados, seica cavilando en cómo salvar o seu pescozo ao saberse corresponsable de tal sangría.

 

Contan que Alejandro Magno, na súa campaña pola India, chegou co seu exército á beira dun río. A pesar da orde dada aos seus homes de cruzalo sen dilacións, en canto as milicias poñían un pé naquelas conxeladas augas, retrocedían prontamente. Alejandro, absolutamente colérico, descendeu do seu cabalo e cruzou o río sen que o seu rostro xerase ningún tipo de sentimento. Ao chegar á outra beira, mirou á tropa cos ollos inxectados en sangue e expresou: “Pero, me cago en todo…, ¿vedes o que teño que facer para que me teñades respecto?”.

 

Respecto. Diso trátase, a final de contas, de respecto… Pouco se fala dos valores básicos do ser humano nos nosos días, e moito menos do verdadeiro liderazgo. Porque, aínda que algúns gobernantes pensen que o respecto se gaña ao estar sentado nunha confortable cadeira que consente poder, a Historia demostrounos que este tipo de actos só fan prosperar ás elites, logrando con iso que sempre sexan as persoas máis vulnerables as que teñan que ocuparse en mercar o pegamento que restaure os pratos rotos que uns gobernantes insensatos lanzaron ao aire sen pensar nos danos colaterais.

 

E é que cabe lembrar que o respecto sempre foi unha rúa de dúas vías: se o queres recibir, telo que dar.