Cantas cores posúe un arco da vella?

 Actualmente, cando o ano 2024 está máis morto que vivo, analizo o último dos meus versos, escrito desde o máis íntimo, e decido lanzalo con certa ferocidade ao lixo. Un non sempre pode mostrar o que quere e menos mostralo publicamente, é por iso que teño nos caixóns da miña habitación máis de duascentas páxinas que só verán a luz o día que eu xa non estea neste mundo, ou non.

 

Sempre crin que cando acaba unha etapa é mellor aparcar os escritos propios e ler ou reler aos escritos alleos: Bukowski sempre nos obsequiou con factos usando a mentira e Neruda era un tipo cruel que escribía cousas doces, seica, holgadamente edulcoradas. Os versos de Benedetti serven para ir ao cinema da man dun novo amor e os malos costumes de Charles Baudelaire ensínannos que, nesta vida, tarde ou cedo todo se paga.

 

Jack Keroauc aseveraba na súa mítica novela “On the Road”: “Pero entón bailaban polas rúas como buxainas toleadas, e eu vacilaba tras eles como estiven facendo toda a miña vida mentres sigo á xente que me interesa, porque a única xente que me interesa é a que está tola, a xente que está tola por vivir, tola por falar, tola por salvarse, con ganas de todo ao mesmo tempo, a xente que nunca bocexa nin fala de lugares comúns, senón que arde, arde como fabulosos foguetes amarelos explotando igual que arañas entre as estrelas e entón vese estalar unha luz azul e todo o mundo solta un ‘Ahhh!’”… E eu asegúrolles que nunca na miña vida estiven tan #de acordo con Keroauc: ao final a autenticidade é o que lle dá sentido a todo o vivido, sen máis nin máis.

 

Agora, que son as 5.00 am, mitiguei o meu insomnio relendo “El arco iris de más de ocho colores”, de Alberto Martín Méndez. Ao Alberto poeta coñecino grazas a outro poeta -cando pasas polo mundo das letras o raro é atoparse nun faladoiro literario cun carniceiro ou cun electricista, algo que, a nivel persoal, máis dunha vez agradecese-.

 

Con todo, os versos de Alberto preséntansenos cunha resonancia existencial desbordante, cunha calidade literaria que poucas veces un pódese atopar nestes días de sal e limón. Non é de estrañar que no ano 1988 obtivese un accésit no prestixio premio de poesía Adonais, coa súa obra “Biografía de un traficante de no sé” (eu en 1988 era un neno gordo, con lentes e de tez lechosa, polo que, mentres esquivaba os golpes dos demais nenos no recreo non tiven ocasión de ler a noticia de tan prestixioso fallo outorgado a este fillo natal da Boa Vila).

 

Releo, como digo, os versos de Alberto: “pasaron muchos años en estos últimos meses/y tu abanico sigue estando ahí/esparciendo aire limpio/y cantos de pequeños ruiseñores… Exprésanos o bo de Martín Méndez cal rapsoda que recobrou as súas ansias de mostrarlle ao mundo os seus sentires máis profundos e a súa maneira lícita de ver a vida e a morte -esta última relegada aos arrabaldes da conciencia, seica polo medo que produce nesta sociedade de consumismo voraz e inhumano-.

 

E, xusto agora que o sol resolve asomar a pata tras unha longa noite máis de insomnio, agradezo que haxa persoas como Alberto: poetas que, grazas á destreza que nos proporciona o seu talento e as súas reflexións puramente transcendentales, permítennos facernos dubidar ata de cantas cores posúe o arco da vella.