Imos á merda?

"A humanidade vaise á merda", leo nun comentario onte á primeira hora da mañá. Talvez isto débase por mor da mudez da verdade, a falta de sacrifico cara á xente coa que convivimos ou o escaso respecto que nos temos a nós mesmos e ao mundo que nos rodea.

 

Imos á merda -ao parecer- sen decatarnos que xa habitamos nela, sen decatarnos que hai moito tempo que non facemos nada, de nada, por engrandecer ás persoas que aínda ostentan bondade, sinceridade e principios claramente humanos. Achegámonos ao cataclismo por falta de valor e ética. Sen decoro e sen importarnos as consecuencias, somos cómplices de todo este embolado.

 

Imos á merda quizais porque merecemos -sobre- vivir entre inmundicias que cheiran a cloaca: guerra en Ucraína, xenocidio en Palestina, egoísmo voraz, ingratitude dende primeira hora da mañá, unha infracción que só vai en aumento, incremento de novos ricos, a pobreza rozando niveis históricos, as Vexigas do Mono asomando a patita, culto á imaxe e devoción á insana incultura, entre outros acontecementos e circunstancias que, seica, déanlle a razón a esa persoa que considera que estamos a vivir a época máis estúpida na historia da humanidade.

Imos á merda, non o dubide vostede, por tozudez egocéntrica. Miramos o noso cu permanentemente, pero non caemos na conta de que o WC é comunitario, compartido. Subvencionamos o absurdo e dámoslle ás aos mensaxeiros das malas novas. Masticamos sen ter en conta que o índice de persoas neste mundo que non poden levar un anaco de pan á boca é humanamente inaceptable.

 

Compartimos a semente da idiotez a medida que deixamos de loitar polo fundamental: unha vivenda digna, un traballo ben remunerado, unha sanidade de calidade, unha educación que faga pensar por si mesmos aos nosos mozos… E é que é evidente que na nosa sociedade existen inxustizas e situacións que moitos quixésemos cambiar. Hai valores como a independencia, a xustiza e a solidariedade que quedaron nun segundo termo nun contexto económico en que prima o beneficio, o lucro e o illamento mental.

 

É evidente que a sociedade presente está baleira, oca, como consecuencia do Humanismo perdido. Recuperar os actos compasivos é agora máis que nunca unha tarefa necesaria e fundamental para afastarnos desa “merda” da que xa falan moitos, xa que perder o sentido humano é estar integrado nunha comunidade demente onde se lle dá demasiada importancia ao hedonismo e ao consumismo, deixando ao carón as relacións intensas, facendo que convertamos o noso día a día nunha guerra permanente de todos contra todos.

 

E eu, para finalizar, debo aclarar que acepto a miña porcallada e o peso que trae consigo. Porque o que máis nos tería que chegar a doer é que sexan os nosos semellantes os que carguen co lixo que nós xeramos… Merda que non lles pertence, pero que fai que o seu peso mantéñaos desalentados, depresivos, sen ánimo, con poucas esperanzas de que o futuro se nos mostre un pouco mellor en comparación a este presente adestrado polas sucias mans dun Sistema creado non para formar persoas, senón, máis ben, para crear e dominar a códigos de barras: individuos nados para consumir sen rechistar ata o final dos seus días.