Antihistamínicos e poetas

Debo aclarar que a primavera trae consigo algunhas cousas boas: nestes días o sangue altérase, ergo, os mozos confunden o namoramento cun simple subidón hormonal. Tamén é a estación onde proliferan todo tipo de poetas, os cales se multiplican, sobre todo, a mediados do mes de abril, así é que vostede pode atopalos con certa facilidade na beira do río Gafos, ensimesmados, fuxindo do mundanal ruído, observando con esmero como os leves vórtices da auga matizan cos seus finos xiros un novo romance líquido, un novo afecto meramente acuático.

 

Así mesmo, podémonos atopar con poetas abacelados na barra dun bar enxebre -individuos solitarios e un tanto esquivos que procuran a iluminación absoluta mentres lle dan un sorbo ao whisky con xeo e observan no televisor do devandito establecemento a última marranada do Luis Rubiales-.

 

Aínda que escasean ou case están en vías de extinción, nesta estación elegantemente polinizada polas laboriosas abellas, un pódese topar con rapsodas feitos a imaxe e semellanza do asfalto e as cinzas das rosas, quero dicir, aínda existen versificadores que sentan durante longas horas nun banco da Alameda, á vez que tentan que as musas do silencio insistente fagan acto de presenza para darlle sentido a un illamento que soportan a duras penas desde hai anos, seica grazas á esperanza da nenez, que é a única cousa que persiste ao longo da nosa vida. e que nos mira aos ollos por última vez no noso leito de morte.

E é que, a fin de contas, a primavera non deixa de ser o renacemento do pole e dos sentimentos máis ocultos… pero ao besta. A primavera é unha irritación ocular, un tremor de ósos, unha vítima do verán e unha poesía que nos bota de menos ao ver que nos convertemos en individuos estritamente prosaicos.

 

Ou expresado á maneira da miña amiga Cristina (á que eu gusto en chamar 'Elfa' por motivos que xa non recordo con exactitude): “A primavera bica suavemente a arboleda, mentres se escoita a canción: tan galante e de sublime adoración".

 

(E, a pesar da lindeza destas rimas, a min hoxe, ás 20.00 horas, tócame tomar o segundo antihistamínico do día).