Pido xustiza

As familias das vítimas galegas queren recibir do goberno español unha declaración de recoñecemento e reparación dos crimes de xenocidio cometidos en Galicia durante a ditadura franquista, na liña do documento presentado polas irmás do militante catalán Salvador Puig Antich (executado o 2 de marzo de 1974) ao ministro de Política Territorial e Memoria Democrática, no que se recoñece vítima do franquismo e deixa por escrito que o xuízo e a condena foron ilexítimos e a súa condena foi nula.

Por Lois Pérez Leira | Bos Aires | 14/11/2024

Esiximos o mesmo trato aos nosos familiares represaliados por tribunais ilegais.

Solicitamos que en Galiza se cumpra a Lei de Memoria Democrática con toda continxencia e contundencia.

É necesario recuperar a memoria colectiva para as xeracións presentes e futuras. A reparación política, legal e moral é un acto de xustiza e saúde colectiva.

Centos de miles de familias en todo o Estado español seguen clamando pola verdade e a xustiza. Os nosos familiares foron asasinados ou condenados a prisión por se rebelar contra o golpe fascista cometido por Francisco Franco co apoio dos empresarios e da dirección clerical. En Galicia, onde non houbo guerra senón un verdadeiro xenocidio planificado, producíronse os crimes máis atroces contra a humanidade.

A Lei de Memoria Democrática é un paso moi importante para reparar moralmente estes acontecementos. Agora hai que facelo cumprir con todas as consecuencias. En Vigo, onde a represión franquista foi máis sanguinaria por ser unha cidade obreira e socialista, foron asasinados alcaldes, concelleiros e deputados, ata o primeiro mártir foi un mozo de 15 anos, Lenin Moreda, na Porta do Sol.

A pesar da gran dor que estes feitos aínda xeran nas familias, o goberno local que preside Abel Caballero incumpre a lei de Memoria Democrática ao manter o monumento franquista da cruz do Castro. Que por suposto non é unha cruz cristiá, xa que os preceptos cristiáns expresan: non matarás. Aquel monumento en forma de cruz foi e é unha homenaxe á barbarie e ao horror provocado polos militares felóns.

Na miña cidade seguen mantendo nomes e símbolos de rúas franquistas. E quizais o máis grotesco é que a tumba do maior asasino de Vigo, o capitán Carrero, preside a entrada do cemiterio de Pereiró, nun espazo de titularidade pública.

En nome dos meus avós represaliados, Flora de Dios e Agustín Leira reclamo xustiza.

Naceu en Vigo en 1953, emigrando á Arxentina cos seus pais sendo aínda un neno. En 1990 retorno definitivamente a Galicia, especializándose en temas migratorios. Durante estes últimos anos escribiu numerosos libros sobre a emigración galega e impartiu distintas conferencias en distintos países do mundo. Nos últimos anos se dedicou ao documentalismo sendo director de 18 documentais. Na actualidade é o secretario xeral de Nova Esquerda Socialista, organización que participa do Novo Proyecto Común. Foi distinguido en numerososa oportunidades, sendo nomeado cidadán ilustre da cidade de Salvador de Bahia.