Memento Mori

Ás veces chega a nós a estrañeza de escribir poesía, cal acto infestado de significado; en ocasións, chama á nosa porta o alboroto duns sentimentos que piden paz, guerra e días colmados de xustiza que, ao fin, poña as cousas no seu sitio.

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 02/08/2024

Seica un comeza a escribir por mera supervivencia, ou por desazón vital. Se é así, pódolles asegurar que a tinta derramada sempre será veraz, doente e eficaz á hora de remover os nosos espíritos lectores e as nosas conciencias.

Hai un “servizo fúnebre” en todos nós, iso ensinoumo a vida, a morte, os anos e os danos. Hai unha folla en branco disposta a ser perfilada polos ensinos dunha existencia que require de argumentos veraces e penetrantes para darlle sentido ao absurdo de todos os días.

Agora V. F. asalta os seus medos e os nosos ceos grazas a eses golpes de versos verdadeiramente intensos, necesarios e enriquecedores. 'Réquiem', poemario publicado pola editorial Discursiva, é a súa ópera prima, e preséntasenos como unha necesidade lectora, como unha expresión de versos malditos e severamente vinculados aos problemas propiamente humanos e sociais, sen deixar ao carón o memento mori que todos nós debésemos ter en conta como reflexión filosófica que pon e quita vidas, que cambia todo tipo de circunstancias ou sentires.

V. F. acubíllase en si mesmo e nas súas vivencias á hora de darlle forma exacta á súa poesía, ao que lle pretende transmitir ao lector mediante un ritmo frenético e unhas imaxes poéticas repletas de xiros estilísticos. V.F. fainos viaxar de fóra cara adentro, con alma ou sen ela, co dominio do autor que posúe ás de espiritualidade e que tamén coñece á perfección aquilo que habita no meramente material, no mundano.

Ou expresado á maneira do escritor e poeta inglés John Donne:

“A morte de calquera home diminúeme, porque eu formo parte da humanidade; por tanto, nunca mandes a ninguén a preguntar por quen dobran as campás: dobran por ti”.

Devandito o cal, estimado lector, convídolle a que lea ou, mesmo, relea este poemario de pan, sal e lapsos existenciais, antes de que as campás nos farfullen -unha vez máis- que estamos aquí de paso, de prestado, e que soamente os sentimentos verdadeiros e apaixonados lógranlle proporcionar sentido a esta luz intermitente que decidiu situarse entre dous grandes, lánguidas e eternas “nadas”.

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).