O sobrevivente do crime de Velle: "Abrín a porta e nun microsegundo tiña un coitelo cravado no abdome"
Non chegou a ver o ataque á súa parella, que recibiu 17 coiteladas e non sobreviviu, pero si chegou a escoitar como a moza lle imploraba ao acusado que paras
Por Europa Press / Redacción | Ourense | 19/11/2024 | Actualizada ás 18:43
A Audiencia Provincial de Ourense albergou a segunda sesión do xuízo polo crime de Velle, unha sesión na que declarou o único sobrevivente que o 19 de febreiro de 2021 foi acoitelado polo seu primo, quen matou á que era a súa noiva. "Abrín a porta e nun microsegundo tiña un coitelo cravado no abdome", contou.
O sobrevivente do crime compareceu este martes para contar que a noite do 19 de febreiro do 2021 como todas desde que convivía coa súa parella, coa que empezara unha relación oito meses antes. "Chegara de traballar, ceamos, montamos un moble e fómonos para cama". Foi desde a habitación e xa entrada a madrugada cando contou que sentiu "un ruído na porta" e os berros do seu primo "dicindo 'abre, abre". A testemuña acudiu á chamada crendo que pasaría algo cun coche que deixara aparcado nunha pendente.
"Abrín a porta, mireino aos ollos e nun microsegundo xa tiña o coitelo cravado no abdome", manifestou a vítima narrando que a partir de aí quedou en "estado de shock" e "como unha película parecía que o tempo se paraba".
Non chegou a ver o ataque á súa parella, que recibiu 17 coiteladas e non sobreviviu, pero si chegou a escoitar como a moza lle imploraba ao acusado que parase. "Oína dicirlle 'déixao, xa está morto, leva o que queiras".
Nun estado entre a inconsciencia e a consciencia foi capaz de arrastrarse ata unha mesilla onde tiña o teléfono móbil. "Vin o meu corpo cheo de buracos, todo perdía sangue, deime conta de que eu sería o seguinte", contou antes de explicar que, cando alcanzou o teléfono móbil, chamou ao seu pai que é o primeiro da súa lista de contactos e unha persoa que sabe que "sempre colle o teléfono".
Ao proxenitor díxolle: "Diego volveuse tolo, acoitelounos". Ademais, como cría que non sobreviviría empregou a chamada para despedirse dos seus pais. "Eu dábame por morto e só quería despedirme deles. Ese día descubrín o que era a dor e o que é o frío", expuxo.
Non só na chamada contou quen era o agresor, senón que escribiu o nome co seu propio sangue no chan. "O que quería por min e por Ana é que se soubese quen fora", expresou Álvaro.
"ESTABA CORDO"
A el non lle cabe dúbida que o presunto asasino tiña as capacidades intactas, sostén que a voz era "normal" cando apareceu na súa porta de madrugada e que se o fixo doutro xeito ou con insultos non abrise. "Tiña unha actitude fría, tranquila, estaba cordo, clarísimo", valorou.
Ademais, fixo fincapé en que había boa relación entre ambas as familias, pois días antes o seu propio pai convidara ao acusado a cear e non moito antes a súa noiva, a vítima falecida, prestáralle 20 euros e o acusado devolveullos. Tras aquilo, estivo 13 días en coma e 70 días no hospital. "A miña nai lembra que me vía chorar", detallou o mozo. Explica que o primeiro que fixo ao espertar foi preguntar pola súa noiva e foi a súa nai quen lle dixo que "xa non estaba".
"TIVEN QUE VOLVER A APRENDER A ANDAR"
"Temía quedarme vexetal", afirma, e que os seus pais tivesen que coidalo. "Tiven que volver aprender a andar, puxéronme unha malla, 140 puntos; mental e fisicamente sigo mal. A día de hoxe perséguenme os recordos e teño tristeza, medo, ansiedade, ansiedade e ansiedade. Claro que non estou ben", concluíu nunha declaración que emocionou a gran parte do xurado.
RELATO DOS PAIS
Na sala tamén declarou o proxenitor, o primeiro en chegar á escena do crime. Tras a chamada do seu fillo explicou que chegou á vivenda e viu a porta medio aberta e, tras ela, a Ana xa falecida. "Había sangue por todas partes, preguntei ao meu fillo como estaba e díxome 'moi mal', que tiña frío e tapeino cunha manta tentando tapar as feridas, pero era imposible", dixo.
Do mesmo xeito que o seu fillo asegurou que non tiñan coñecemento de que o acusado padecese ningún tipo de trastorno mental. "A única explicación" que atopa é que "fose por envexa".
Tamén falou a nai, quen continuou a chamada telefónica co seu fillo mentres o marido se vestía aquela noite para acudir na súa axuda. "Pásame o teléfono e Álvaro dicíame 'mamá, quérote, mamá, quérote, mamá, quérote'. Notaba que se ía ir", lembrou emocionándose.
Sobre o tempo no hospital, a muller relatou que foi "moi duro" e que se fixo "un traballo psicolóxico moi aos poucos" sobre como contar os feitos porque o seu fillo "estaba moi mal, "estaba moi deprimido e triste", "tiña unha chea de aparellos, drenaxes e unha malla". "Foron e son días moi duros porque non se termina aquí isto, aínda hai incerteza para Álvaro", indicou.
FAMILIA DA FALECIDA
Tamén declarou a familia da falecida. O pai foi quen escoitou de boca de axentes da Garda Civil á mañá do día seguinte que a súa filla morrera "nun altercado" en Velle.
"Non durmo de noite, espértome todas as madrugadas todos os días. Antes xuntabámonos e comiamos en familia. Iso terminouse", apuntou o home ao sinalar que se minguaron as súas relacións sociais, incluso a propia da familia.
A nai da vítima mortal lembrou que aquela mañá soou o timbre e foi o seu marido quen atendeu a porta. "Quedei na habitación e escoiteino subir as escaleiras. Subía, paraba, subía, paraba, subía, ata que chegou e rompeu ao darme a noticia. Eu non o cría", contou antes de asegurar que a noite do suceso falara por videollamada coa súa filla, que se atopaba montando un moble co seu noivo e "nunca antes viuna tan feliz".
"Rompeunos. Ese día matou á miña filla, pero tamén nos matou a min, ao meu marido e á súa irmá", expresou antes de engadir: "Dou grazas a que Álvaro está vivo e pode contar o que pasou".
VALORACIÓN PSIQUIÁTRICA
Este martes tamén declararon catro psiquiatras do hospital de Ourense. O especialista xefe de servizo naquel entón apuntou que o acusado "era consciente de que había algo delituoso" no que fixera, porque "ao falar do crime notabas que tiña o discurso aprendido, non quería falar diso", asegurou.
Outra das psiquiatras que o atendeu manifestou que lle custaba "verbalizar" os seus pensamentos e que tiña unha "tinguidura paranoide". "Pode aparentar normalidade, pero sen intervención médica é complicado que esas ideas diminúan", opinou a psiquiatra que explicou que ao acusado "custáballe entender" a súa enfermidade. O xuízo continúa coa terceira sesión coas probas periciais pendentes.
