“Tanto tes, tanto vales”, unha das varias equivalencias galegas do castelán “tanto tienes, tanto vales”

Tomando a remuda da pasada entrega, imos ver desta volta distintas secuencias expresivas galegas que, grosso modo, veñen a equivaler á castelá tanto tienes, tanto vales, coa cal basicamente se indica que o respecto, consideración e valía que na sociedade se lles outorga ás persoas adoitan estar intimamente ligados coas riquezas materiais que estas posúen.

Tanto tienes, tanto vales

Cuanto tienes, cuanto vales

Tanto vales cuanto tienes

{= Paremias con que se indica que o respecto, consideración e valía que na sociedade se lles outorga ás persoas adoitan estar intimamente ligados coas riquezas materiais que estas posúen.}

Tanto tes, tanto vales

Canto tes, canto vales

Canto tes, tanto vales

Tanto vales canto tes

Tanto é o teu valer coma o teu ter

[E MAIS]:

Canto temos, tanto valemos

Ex.: Lamentablemente, en este mundo todavía sigue rigiendo lo de “tanto tienes, tanto vales”..

Lamentablemente, neste mundo inda segue a rexer o de “tanto tes, tanto vales” ‡ o de “canto tes, canto vales” ‡ o de “canto tes, tanto vales” ‡ o de “tanto tes canto vales” ‡ o de “tanto é o teu valer coma o teu ter” ‡ o de “canto temos, tanto valemos”.

● Tamén:

Tanto vales como tienes: si no tienes más que cien reales, no más de ciento vales && Tanto vales como tienes: si no tienes más que cien reales, no vales más de cien reales

Se un peso tes, un peso vales

● Tamén, moi relacionas, e incidindo no mesmo tema:

Dinche as campás de Belén: “váleche quen ten” && “Vale quen ten”, din as campás de Toén && [E MAIS, MANTENDO NESTES CASOS A FORMA DIALECTAL “VAL”, NO CANTO DE “VALE”, PARA MANTER A RIMA DA PAREMIA]: “Quen ten, val”, din as campás de Rendal && Di a campá do Rendal: “quen ten val” && As campás de Amiudal din, sempre que as repenican: “quen ten val, quen ten val” && As campás de Amiudal, cando repenican din: “quen ten val, quen ten val” && “Quen ten, val; quen ten, val”, din as campás de Amiudal && Din as campás de Xeral: “quen ten, val”

● E mais tamén:

Quen ten vale && Quen ten vale, e o que non ten non vale nada

● E inda, só en contextos reducidos, e nunha liña semellante:

Cando era pobriño todos me chamaban Toniño; agora que teño abondo, para todos son don Antonio

● E inda tamén, facendo nestes casos fincapé na xente que ten pouca ou ningunha riqueza material:

Si nada tienes, nada eres && Sin dinero, el hombre es cero && Cuando yo tenía dinero me llamaban don Tomás, ahora que no lo tengo es Tomás y nada más

Neste mundo, a quen non ten chámanlle ninguén && A quen non ten chámanlle ninguén

● E mesmo, gardando relación e aplicable só en certos contextos:

Haxa diñeiro no bulsón, que non faltará quen lle faga o son

NOTA:

As expresións e solucións galegas están tiradas das seguintes fontes, ou inspiradas nelas:

- Recolleita propia da oralidade galega.

- Recolleita propia documental (artigos de prensa, artigos ou comentarios na Rede, obras escritas, folletos publicitarios, etc.).

- Conde Tarrío, Germán: Diccionario de refráns. Correspondencias en castelán e francés. Editorial Galaxia, Vigo, 2001.

- Ferro Ruibal, Xesús (dir.): Diccionario dos nomes galegos. Ir Indo Edicións, Vigo, 1992.

- Ferro Ruibal, Xesús & Surribas Díaz, Noelia: “Locucións, fórmulas e paremias galegas anotadas por Couceiro Freijomil (1888-1955)”. En Cadernos de Fraseoloxía Galega, 16, 2014, páxs. 319-355. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades.

- Guerra Otero, Pilar: Así falan en Trasar (1 e 2). Obra á que se pode acceder, a través da internet, no enderezo seguinte:

https://www.ogalego.eu/exercicios_de_lingua/exercicios/pilar11.html

- López Ferro, Xosé María: “Locucións, fórmulas e paremias do concello das Pontes de García Rodríguez”. En Cadernos de Fraseoloxía Galega, 17, 2015, páxs. 135-178. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades.

- Paz Roca, Mª Carmen: “Aínda novos escritos paremiolóxicos de Vázquez Saco”. Cadernos de Fraseoloxía Galega, 9, 2007, páxs. 247-293. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades.

- Rodríguez González, Eladio: Diccionario enciclopédico gallego castellano, vols. I (1958), II (1960) e III (1961). Consultado no Dicionario de Dicionarios da lingua galega (dirixido por Antón Santamarina).

- Soto Arias, María do Rosario: Achegas a un dicionario de refráns galego-castelán, castelán-galego. En Cadernos de Fraseoloxía Galega, 3, 2003. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades.

- Taboada Chivite, Xesús: Refraneiro Galego. En Cadernos de Fraseoloxía Galega, 2, 2000. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades.

- Vázquez Saco, Francisco: Refraneiro galego e outros materiais de tradición oral. En Cadernos de Fraseoloxía Galega, 5, 2003. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades.

- Ventín Durán, José Augusto: “Fraseoloxía de Moscoso e outros materiais de tradición oral”. En Cadernos de Fraseoloxía Galega, anexo 1, 2007.