Unha acusada sobre o líder de 'Miguelianos': "A facultade que tiña era rezar, se esa é unha facultade sobrenatural..."

A consagrada Iria Quiñones, afín ao líder da Orden de los 'Miguelianos', Miguel Rosendo, sostivo que ela non percibiu "nada que --a-- fixese sentir subxugada", e, tras negar haber visto que o líder fixese exorcismos, lectura de cartas astrais ou espiritismo, apuntou: "A facultade sobrenatural que tiña era que rezaba. Se esa é unha facultade sobrenatural...".

Así o trasladou este martes, na cuarta xornada do xuízo por estes feitos, que se celebra desde a pasada semana na Sección Cuarta da Audiencia Provincial de Pontevedra, na que se dispensou a asistencia ás xornadas deste martes e mércores á acusada-vítima que declarou o venres por estar baixo un tratamento por ansiedade.

A consagrada Iria Quiñones, en resposta ao fiscal sobre se algunha vez escoitou a Miguel Rosendo dicir "maricón" a membros da asociación, manifestou: "Nalgunha ocasión si, escoiteino, pero non con connotación sexual, senón como persoa 'calzonazos', unha persona indecisa que non toma decisións". O termo "puta", en cambio, afirmou que "nunca" llo escoitou dicir a ninguén.

Ao ser preguntada acerca de por que a acusada-vítima puido modificar a súa versión inicial para pasar a denunciar supostos abusos, sostivo que o seu cambio xurdiu despois de que o marido desta, que na Orde tiña o cargo de tesoureiro, trasladase nun momento dado "que ía ir ao cárcere, que fixera mal o do diñeiro". En todo caso, considerou que as acusacións desta muller "non teñen explicación racional".

Doutra banda, Quiñones recoñeceu que chegou a encerrar a unha muller na biblioteca, pero sobre iso explicou que se trataba dunha persona á que chegaron a ver "cortarse cunha coitela", que chegou a tomar pastillas e "escapábase". Así, dixo que un día que tiña "un brote" tíñaa que deixar soa e "o que se --lle-- ocorreu foi deixala na biblioteca, cinco minutos".

Acerca dun episodio no que supostamente ela chegou a dicirlle a outra persona que "sacaba o peor dela" e que "lle ía a dar unha hostia", negouno e mantivo que o que puido dicir é unha expresión da súa avoa de: "Se foses a miña filla dábache dous sopapos".

COACCIÓNS E AMEAZAS

En canto ás coaccións e ameazas, remarcou que na coñecida como 'casa nai' de Mougás "houbo moitas veces discusións", pero xustificouno en que mantiñan "unha convivencia estreita"; e engadiu que "nunca" viviu "rifas fóra do normal nunha familia". "Non percibín nada que me fixese sentir subxugada", apostilou.

Así mesmo, recoñeceu que ao principio na Orden "non había limitación" para falar por teléfono, aínda que ían a locutorios "unha vez ao mes" e sempre acompañados por outra persona. No entanto, como o contacto cos familiares afectaba "moito" aos membros da asociación, espaciaron as visitas a unha vez cada catro meses e as chamadas a unha vez por mes con cada familiar.

Sobre as mozas nomeadas 'bastóns', indicou que "desde antes" de recibir esta denominación dentro da Orden xa realizaban as funcións de acompañar "sempre" a Miguel e recoller as súas vivencias en diarios e gravacións. Ademais, ao ser cuestionada sobre se as designou Miguel para este cargo, indicou que "pode que si" e apuntou que eran "as máis pequenas".

Ao ser preguntada polas "reliquias" (pelo, uñas e mostras de sangue) de Miguel Rosendo, recoñeceu que "había xente con interese en recollelas", pero aclarou que ela non tiña tal interese e en todo caso enmarcouno nunha Orden baixo o amparo da Igrexa e en que "todos os sacerdotes fartábanse de dicir que Miguel era un tesouro".

Tamén recoñeceu que co tempo ela mesma empezou a ver a Rosendo "con esa mirada de alguén especial", aínda que puntualizou que "Miguel nunca --a-- convidou a velo así". "Eu tiña a confianza de estar a facer algo de Deus. Miguel achegábame unha forma de vivir a fe que a min me enchía, que me facía feliz" pero "eu non me consagro a Miguel", remachou.

Finalmente, de acordo co seu relato, o que naquel momento era o bispo de Tui-Vigo acudía á 'casa nai' de Mougás e "sabía" o que facían, e a Igrexa deu o seu amparo á asociación. "Por iso a min dóeme que nos chamen pseudo-monxas", comentou.

ABUSOS

Posteriormente, ao ser cuestionada sobre se algunha muller foi sometida a prácticas sexuais, recalcou que ela viviu "outra cousa". "Para min iso é tan incomprensible e tolo que decidín vivir do que vexo, non do que din os demais", sinalou, engadindo sobre as afirmacións da acusada-vítima que no seu relato hai "tantas cousas que non son verdade...".

Acerca do termo "traballo" ou "traballiño", que a acusada-vítima vinculou a abusos sexuais, Quiñones admitiu que llo escoitou, aínda que sostivo que foi "sobre todo referido á consulta de herboristería". "A min ninguén me impuxo nada; non teño conciencia de facer nada sen querer facelo", remarcou, asegurando que ela non tivo "relacións consentidas nin non consentidas con Rosendo".

Acto seguido, tamén mantivo que ela nos primeiros anos era "desconfiada" e incomodáballe que os membros da Orde saudásense con bicos. Nesta liña, dixo que no ano 2000 chegou a "temer se este home queríase aproveitar" deles, aínda que despois de que o falaron sentiu "comprendida por Miguel" e sentiu "vergoña" porque non tiña "nada deste home que --lle-- fixese pensar isto".

DENUNCIA DOS PAIS

A continuación, acusou aos pais que denunciaron este caso publicamente e a algúns dos que agora exercen a acusación particular de dicir aos demais pais que na Orde tratábase "mal ás súas fillas", "abusábase" delas e non se lles daba "para comer", entre outras cuestións. "Como convences aos teus pais de que non é así, que estás alí pola túa libre vontade?", cuestionou.

En este mesmo sentido, engadiu que o seu propio pai estaba "a desexar recuperar aos seus fillos". "Porque esa era a sensación que tiña, que nos perdeu", e é por iso que "tiña unha cruzada persoal" con Miguel Rosendo e "cando ouviu a alguén dicir algo malo del, viu o ceo aberto", reprochou.

A partir desta situación, indicou que desde o ano 2016 entendeu "que era mellor non ter relación" cos seus pais ca velos "cada tres meses para discutir", polo que cortou a relación cos seus pais. "Eu quero pola vida aos meus pais, Miguel nunca me ensinou a non querelos, pero cheguei a un límite", xustificou.

En último termo, en resposta a preguntas do avogado de Miguel Rosendo, Marcos García Montes, fixo fincapé en que a súa declaración non é "por resentimento". "Quero dicir a verdade, que se arranxe todo isto e tamén a relación cos meus pais", concluíu.