A escura noite de Rob

Desde Deadwood chegara ata Hulett a través do Spearfish Canyon. Poida que a materia inerte das Dakotas se coase en Wyoming por intercesión da lámpara de Aladdin e pretendese ficar comigo por un tempo. Sen saber aínda do proceso de purificación que había experimentar no refuxio do oso, vinlle as orellas á escura noite de Hulett. Se cadra foron as expectativas de pioneiro frustrado no motel onde Mr. Clean era persoa non grata e a Disiclín lle confiscaran o pasaporte. E, sen dúbida, á sensación de noxo contribuíra tamén aquela manda de rednecks do Ponderosa Cafe, en férrea competencia nocturna por bota-lo xuramento, prexuízo ou ventosidade intestinal máis prominente na vila onde John Wayne perdera as esporas.

Mais as escuras sensacións desatáranse canda a nova serodia do pasamento de Bonnie. De ollar fráxil coma pompa de lavanda, voara en silencio estival cal suave peluxe de dente de león. Quedaba a súa desgarradora poesía, para min descuberta demasiado tarde. E quedaban tamén a empatía e mailas gargalladas totais con que compartiramos Three Billboards Outside Ebbing Missouri entre os Budas do Oriental Theater un sábado de primavera.

Cando un non sabe como deixar parti-la devastación total, só a música telúrica que emana do corazón acode ó rescate; e así, abusando da máscara e mailo espello, a escura noite fíxose máis levadeira. Porque, como Bonnie dixera en Whoosh, “pain is the beginning of understanding”.

Ó outro día, mentres camiñaba en Buffalo á noitiña por Main Street, sentín como as tribulacións de Rebekah curiosamente trouxeran á miña memoria a dor estival de Calatañazor; a escura noite de Hulett, unha vez en Buffalo, por momentos parecía virar en negra sombra. Mais, sentado na barra do Century Club, a conversa xirou en positivo apenas souberon da miña nacionalidade galega. Tódolos alí presentes eran descendentes da diáspora vasco-francesa de Wyoming, moi involucrados no Big Horn Basque Club, e algúns ata nas xuntanzas NABO.

Despois dun tempo a falar de patrias ninguneadas alén mar, virei á dereita e velaí estaba Chuck, peculiar aventureiro hippie, sesenteiro mestre de linguas, e fan de Star Wars e Joseph Campbell a partes iguais. Non lembro como, Chuck axiña botou a falar dun tal Rob, orixinario coma el de Seattle e coa mirada turbia coma auga de pozo negro. E a medida que ía entrando en detalles comezou a invadirme unha inquietante sensación de familiaridade con tan escuro personaxe.

Seica Chuck e Rob coincidiran nun longo teacher retreat en Olympia, no verde estado de Washington. Sen deixarme interrompe-la súa narración, Chuck continuou a tumba aberta, como ensimesmado e sen oírme, o longo e demorado relato sobre o lado escuro de Rob. Os dous afeccionados a recreárense con marihuana nas escuras noites de Seattle, seica os resultados da substancia sobre a perturbada mente de Rob deviñan preocupantes cando no cóctel psicotrópico incluía tamén packs de IPA. 

En paciente silencio, e mentres saboreaba a derradeira coronita, abraiáronme as peculiares filias artísticas de Rob: o Conde de Montecristo e Darth Vader. Que escuridade podería aloxar aquela mente da que eu fuxira semanas antes? Merecería a pena curiosear nos límites da súa cordura ou sería mellor distanciarse de tan inquietantes patoloxías?

Alucinábame que Chuck tivese aturado tanto tempo o ego ferido daquel ser, fantasmal cal burato negro. A longa e escura historia daquela mente atravesara a miña alma coma a luz vasca nocturna do Century Club de Buffalo. Ó día seguinte, comecei a tomar conciencia plena, dixeri-las turbias sensacións daquela noite e asemade a sospeitar que na inmensidade dos ceos estadounidenses, rumbo oeste, asistiría a avatares adicionais da escura mente de Rob.