Expolio emocional

Neste mundo da globalización, cidades con necesidades e aspiracións homologables, pugnan por atopar o seu lugar e o seu sentido propio. Nun tempo en que todo é susceptible de ser catalogado e almacenado nun arquivo cuberto de po gris, algúns lugares buscan tenazmente diferenciarse para marcar a súa propia axenda e deseñar un camiño que lle sexa máis propicio. Nesta época, o risco é que na onda da crise e a austeridade mal entendida, sucumban ideas capaces de facer progresar a unha colectividade humana, baixo o espeso manto da indiferenza.

Por Mar Barcón | | 11/02/2012

A Coruña nunca quixo ser unha máis. A nosa cidade sempre aspirou a escribir o seu futuro, aínda que fose a tiróns, consciente de que a vida, cando o é de verdade, vívese entre o acerto e os erros, entre o ceo e o purgatorio. Fai tres décadas a cidade rebelouse ante a súa propia historia, unha historia que lle negaba a oportunidade de situarse no corazón político e administrativo de Galicia, ese país que non se entendería sen a cidade do Faro. A rebelión converteuse en enerxía colectiva, en pensamento, en acción e A Coruña, unha vez máis, pensouse distinta, activa, vangardista, cívica, culta... cun destino propio.

Hoxe, superadas as frustracións autonómicas, a historia sorpréndenos inmersos na onda da crise pero sen saber nin onde imos nin por que.. Neste mundo global, nesta crise real, poucos riscos maiores que o renunciar a debuxar o propio destino. Querer ser só un máis é idéntico a non querer ser nada. Os meses transcorridos desde as eleccións municipais permitíronnos contemplar, con certo asombro, como o actual alcalde fixo unha renuncia explícita a propor un proxecto ambicioso, diferente e ambicioso, como a cidade merece. Fronte a iso atopamos un goberno local timorato nas súas decisións, parco nos seus obxectivos e torpe na xestión.Nas últimas semanas, case como un símbolo, asistimos a unha situación inédita nunha cidade como a nosa; o peche da Torre de Hércules, o do Teatro Colón e o esperpento do Ágora, que pasou de ser un centro cívico-cultural de referencia a un fermoso "continente" sen contido nin dirección.

De feito, o intempestivo peche da Torre de Hércules, monumento Patrimonio da Humanidade e orgulloso símbolo da nosa historia, é en si mesmo un triste resumo do goberno de Carlos Negreira: unha xestión que crea problemas onde non os había e disposto a borrar os éxitos do pasado. Unha política de xestos, oca en logros e máis preocupada do pasado que do futuro. A Torre está pechada polo capricho dun goberno incapaz de resolver unha cuestión menor, unha concesión; cos seus traballadores na rúa, ante o desprezo polo emprego dun goberno que acumula parados sen parpadear e pondo en perigo o mantemento do título da UNESCO, ante a indiferenza dun goberno insensible. A Torre está pechada e ninguén sabe ben nin por que nin ata cando. Nin sequera óense agora aquelas voces que airadas defendían a defensa do monumento, nin sequera as daqueles que acompañaron ao gran Manito no seu soño universal.

Cando un non sabe onde quere ir, nin ten un obxectivo definido, nin un proxecto no que cre o máis sinxelo é demoler o pasado... polo menos así se rebaixarán as expectativas cidadás sobre o presente. Cando un non ten ambición nin comprende a grandeza do lugar que ocupa, o fácil é que termine desprezando a súa tarefa. Negreira carece dun proxecto para esta cidade, así que elixiu o camiño do pelotón.. ser un máis, escuro, gris como os homes que roubaban o tempo e a ilusión a Momo. O gris que protexe aos que nada especial queren para os seus. Negreira non comprende a grandeza desta cidade e da tarefa que lle foi encomendada; quizais por iso sométenos á indiferenza ante o que fomos, ao desprezo polo que un día fíxonos sentir grandes, ao peor que pode vivir unha comunidade, o espolio emocional.