A orfandade da derrota

O dito é vello, moi pouco postmoderno, pero como por tantas outras cousas por el non pasa o tempo: a derrota sempre é orfa, mentres a vitoria ten mil país e mil nais. A derrota é ese neno, apenas envolto nunha pequena manta, deixado á porta dun convento na noite, ninguén se quere facer responsable.

O poder do diverso

A Marea ten candidato e ten candidaturas. O éxito das primarias celebradas, coa participación de mais de 10.000 persoas, o altísimo grao de apoio a Luis Villares como candidato á presidencia da Xunta de Galicia, desataron os temores da dereita e do conglomerado de medios de comunicación que dela dependen. Apostaba a dereita e os seus voceiros porque as diferentes sensibilidades das forzas progresistas non foran quen de poñerse de acordo nuns mínimos que lle permitirán presentar unidos ás eleccións do 25 de setembro. Calquera diferenza, calquera debate era amplificado nestes medios, nomeadamente La Voz de Galicia, ao grado superlativo.

Quito: Outro camiñar, outro ollar

Si o viaxeiro fai parada en Quito por apenas un par de días, as recomendacións do que visitar non teñen moita dúbida. O seu centro histórico, declarado Patrimonio Histórico da Humanidade pola Unesco en 1978, é a visita obrigada que consumirá a maior parte do tempo dispoñible.

Fast solidariedade

Houbo un tempo no que as campañas para esixir a liberdade de presos políticos, ou para tentar corrixir decisións xudiciais inxustas eran lideradas por organizacións que se gañaban o prestixio cun traballo serio de documentación e estudo antes de alzar a súa voz a favor de ninguén. Falo de organizacións como Amnistía Internacional ou Human Righ Watch, por citar dúas sobradamente coñecidas e dunha independencia contrastada. Cada unha das súas accións, cada unha das súas denuncias, cada un dos seus informes, son o resultado de centos de horas de traballo de ducias de persoas, traballo de confrontación de fontes, de verificación de datos. Podemos estar seguros que na inmensa maioría dos casos detrás das campañas lideradas polas organizacións nomeadas, detrás de cada denuncia, detrás de cada acción, hai un home ou unha muller inocentes, perseguidos polas súas ideas, detrás de cada denuncia hai unha decisión inxusta, unha condena arbitraría.

Homes e mulleres de Guerra

Saímos da aula na que se acababan de clausurar as xornadas nas que participara como ponente e camiñábamos falando cara a cafetería. Un dos meus acompañantes preguntoume: “… Emilio, e ti en que unidade serviches en Bosnia?”. Parei , sorrín e díxenlle: “Capitán, en ningunha, eu era obxector de conciencia”. O capitán miroume e dixo, “Creo que vou ter que sacarme unha foto contigo, é a primeira vez na miña vida que estou cun obxector”.

O silencio dos establos

Fai anos, o El Pais Semanal publicou na súa portada unha foto de Xurxo Lobato que estou convencido é unha das instantáneas que mellor ten captado a especial relación dos pequenos gandeiros galegos, e das pequenas gandeiras, cos seus animais. Era unha foto na que se vía a un home, xa maior, abrazando, nun xesto que desprendía un inmenso cariño, a cabeza dunha vaca rubia. Non me lembro de nada da reportaxe que Manuel Rivas publicara naquel número dedicado ao noso país. Lémbrome daquela foto.

Unha lista de comprobación

Ando estes días reflexionando sobre se non sería interesante que dedicara algo de tempo a deseñar listas de comprobación para utilizar nalgúns dos traballos nos que ando metido: negociacións con sindicatos, desenvolvemento de normativas, convocatorias de selección de persoal…

Uso da literatura

Fai xa algúns anos, cando impartía o módulo sobre “ONG para o Desenvolvemento” no mestrado sobre xestión de ONGs e Cooperación ao Desenvolvemento, organizado na facultade de Ciencias Políticas e da Administración da Universidade de Santiago de Compostela, sempre atopaba un oco para falar de literatura e de xornalismo.