Artigos de Emilio Martinez

Saída, voz e lealdade

Ao longo da nosa vida no ámbito persoal, no social ou no profesional ímonos atopando con diferentes tipos de persoas, persoas coas que nos sentimos mais a gusto, ou non, persoas coas que nos sentimos mais ou menos identificados.

Quero ser de Bilbao!

Cando era un cativo xogábamos ao fútbol nos descampados que facían de patio de recreo do Colexio Bayón, en Ribeira, e todos queriamos ser, parecernos cando menos, a Quini, a Satrustegui, a Santillana ou a Iribar (o que tiña a mala sorte de xogar de porteiro), incluso na nosa ousadía suspirábamos por asemellarnos a Johan Cruyff. Soños de nenos.

Coma ti, pedra pequena coma ti

Hai libros que se compran polo autor, hainos que se compran aconsellados por un amigo ou por unha boa crítica nalgún suplemento de cultura, e os hai que se compran por casualidade, por algún detalle, tal vez nímio, que nos chama a atención: o deseño dunha portada, ou o título. Hai xa un lustro merquei “Cancións de amor a queimarroupa” de Nickolas Butler, Libros del Asteroide, 2014, simplemente polo título.

A bañarse, a bañarse!

Non sei ben como son os domingos para os nenos de hoxe, e como os recordarán dentro duns anos. Non sei como eran os domingos da hoxe presidenta da Comunidade de Madrid. Os meus, na década dos 70, estaban organizados arredor de dúas actividades fundamentais. Pola mañán misa ás 11 e catequeses e polas tardes cine: cine e churros. Coa miña nai e as miñas irmáns.

Isto vai de tronos

Bárbara de Nicomedi non o tivo doado na súa curta vida. Recluída nunha torre polo seu pai, para evitar un matrimonio a destempo, abrazou alí o cristianismo e ben logo a súa negativa a renegar das súas crenzas fixo que sufrira torturas e sendo decapitada polo seu proxenitor. A súa morte foi sucedida por unha terrible tormenta. En 1568 Pío V fixo santa a Bárbara de Nicomedi, que xa era venerada como patroa de artilleiros e mineiros. Santa Bárbara xa estaba presente, dende a Idade Media, no pañol onde se almacenaban a pólvora nos navíos. Unha pequena figura da mártir gardaba aqueles espazos tan perigosos da mala fortuna.

As palabras dun xeneral

Apenas un días despois de iniciado o confinamento recibín no meu teléfono un whatsapp. Era dunha persoa coa que apenas teño relación, unha amiga dun familiar, que vive en Estados Unidos, en concreto no barrio de Queens en Nova Iork, uns dos lugares con maior incidencia da pandemia.

As lembranzas e a realidade

Estas semanas de confinamento permítenme ler libros e ver series que fora deixando para cando tivera ocasión. Unha das series que rematei estes días foi “McMafia”, estreada en 2018 na BBC One, basada no libro “McMafia. O crime sen fronteiras”, do xornalista Misha Glenny, colaborador da mesma BBC e autor de varios libros sobre a guerra nas repúblicas Ex iugoslavas e outro, de 2012, “O lado escuro da rede” sobre ciberdelincuencia.

Ven o lobo?

Estou seguro que a todos, de nenos, téñennos lido o conto do pastoriño que mentres está coidando das ovellas berra, por mera diversión: “Que ven o lobo, que ven o lobo!!”, alarmando aos outros pastores que acoden axiña no seu socorro.
Emilio Martinez (Ribeira, 1965). Entre os anos 1998 e o 2005 foi presidente da Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento. Na actualidade forma parte do Consello Galego de Cooperación ao Desenvolvemento como experto independente. Licenciado en Ciencias Económicas a súa carreira profesional está ligada, na súa meirande parte, a diversas administracións públicas, como a Universidade de Vigo, na que foi vicexerente de Recursos Humanos, a xerencia da Sociedade Galega para o Desenvolvemento Comarcal, o concello de Lugo ou a Universidade de Santiago de Compostela, na que actualmente é director de área, no ámbito, logo de exercer en distintos períodos como técnico superior de Xestión no ámbito da I+D+I ou vicexerente no campus de Lugo. Ten colaborado en distintas publicacións como “A Nosa Terra”, “Tempo Exterior” ou a “Revista Galega de Emprego”.