Reprobábel

A mediados do século  XIV, entre os anos 1346-1353, Europa sufriu a maior epidemia de peste da súa historia. A peste negra que así era denominada foi a praga máis mortífera do vello continente,  cuxa   virulencia  influíu na  forma de vida e  o comportamento das xentes da época.

 

Do mesmo xeito que o coronavirus, tamén procedía de Asia, sendo a deficiente alimentación, as inadecuadas condicións hixiénicas e os escasos  coñecementos médicos factores determinantes para que aquela terrible praga alcanzase os  confíns do vello continente en curto espazo de tempo.

 

A afinidade  que garda  coa actual pandemia é o efecto aterrador do seu impacto así como  o descoñecemento dunha terapia  paliativa, como tamén o feito que a súa afección é aleatoria sen distinción  de clases sociais,   é dicir, que en ambos os casos o padecemento ten o común denominador de ser fortuíto sen distinguir entre indixentes ou podentes.

 

No Medievo aínda sen ter coñecemento real da súa orixe se elucubraba sobre as causas daquela peste apuntando a súa xénese aos miasmas, é dicir, á corrupción do aire producido  polas substancias infectas e perniciosas  procedentes de corpos enfermos ou en estado de  putrefacción, que logo chegaba ao ser humano vía respiración ou por rozamento epidérmico.

 

Aínda que na diversidade non faltaron quen orientou as súas especulacións  apuntando á  astroloxía como orixe por conxunción planetaria, e mesmo á  casuística xeolóxica pola liberación de gases e  emisións tóxicas causadas por  erupciones  volcánicas e movementos  sísmicos.

 

No século  XIX refugáronse aquelas crenzas  metafísicas cando a investigación científica despexou o enigma  ao descubrir que o contaxio era consecuencia dunha  zoonosis, unha enfermidade que chegaba aos humanos por trasmisión animal (pulgas e ratas).

 

Xa fora por derivación  directa  da afección ou por influencia  indirecta da desorganización, o certo foi que aquela hecatombe arroxou un balance apocalíptico de vítimas, ata o extremo de alcanzar a mortalidade o 60 por cento no conxunto de Europa; que en só seis anos viu como os seus 80 millóns de habitantes quedaban reducidos a tan só 30 millóns; sumindo así ao continente nunha crise demográfica sen precedentes que non deu síntomas de recuperación ata dous séculos despois.

 

A peste negra  ou bubónica  foi sen dúbida a pandemia mais exterminadora e con mais continuada repercusión na historia da humanidade ao levar por diante a 100 millóns de vítimas,  participando a igrexa desde a súa función evanxelizadora na súa propagación, pois o feito de abrir os templos ao xentío para que se gorecesen forneceu xusto o efecto contrario, tendo en conta que ao acumular multitudes naqueles espazos pechados fixo crecer en maior medida  os  contaxios e por extensión o avance da pandemia.

 

Pero aínda cando o acontecido coa  peste negra  debese ser referente  determinante de como dar a batalla  diante do coronavirus,  o certo é que mais que actuar coa responsabilidade que a situación esixía optouse por baixar a garda  facendo  caso omiso   ás leccións que a historia nos achega sobre aquela perniciosa epidemia.  

 

A situación non era para relaxarse como así se fixo, e  cando en xaneiro as  autoridades chinesas  ordenaron conter o brote de coronavirus polos seus mortais efectos, coñecida a súa gravidade  e o seu carácter expansivo,  o recentemente investido  Executivo  de  coalición presidido   por Sánchez  debeu priorizar a loita contra  o  Covid-19 sobre  calquera outra acción  de Goberno, por canto  conter a propagación do virus debese ser o seu obxectivo  cardinal tendo en conta que por aquel entón  xa ameazaba   con converterse  no maior problema de saúde pública do país.

 

Mais que estar  á altura das circunstancias  actuouse tarde mal e arrastras, pospoñendo un confinamento  que debese iniciarse mesmo  antes que a  irreflexiva celebración da manifestación feminista do 8 de marzo, pois cabe lembrar que nesa aciaga data o Ministerio de Sanidade recoñecera xa a existencia de 13 mortes e 202 infectados na Comunidad de Madrid que  ao cabo  resultou ser  o principal núcleo de contaxio.

 

Contemporizouse en demasía non procedendo de forma debida  nin cando se debía, nin no relativo ao illamento  dos núcleos neurálxicos do virus, nin na  prohibición das actividades grupais, nin tampouco establecendo a  obrigada corentena e os estritos controis que a situación  esixía. 

 

Os feitos  veñen denotar que o Goberno demorou  escandalosamente a súa decisión agardando as determinacións  que sobre o particular ditase o neoliberalismo, é dicir,  as elites defensoras  do seu propio  statu  quo, cando nesta crise máis que atender as esixencias dos mercados o deber político é reforzarse o papel do Estado en favor da cidadanía.

 

Reprobacións á marxe, agora  diante a complexidade  da  situación  non caben  fisuras,  debendo  impoñerse o deber  de actuar todos ao unísono para sortear a actual pandemia que nos ocupa.