Coronavirus: o estado larvario

Moitos agardavamola. Só descoñeciamos que traza havería ter. E a traza foi súpeta, como

un verme roedor que todo o destrúe insensivelmente cunha renartería vil, a se mascarar de

solidariedade. Como un animálculo intestinal, lombriga mastodóntica de corpo mol, larva

metaforfoseada que simula nos protexer mentres nos vai engulindo e corroendo de vagar.

Envoltos nuns aplausos teledirixidos, como vítimas propiciatorias que se autoinmolan, os

hópedes do medo resignáronse a albergar as larvas nas súas proprias moradas. Lelos e

ledos de ser farándula a representar o grande espectáculo planetario dun acuartelamento

sen barrotes nin réxime de visitas, cunha liberdade condicional aproveitada para o

avituallamento indispensabel e o rendemento da forza de traballo para as grandes empresas

globais, esas que agasallan unhas pingas da suor proletaria en doazóns de luvas ou

máscaras. Nos embigos da institución familiar, as xentes votan dende o encerramento os

seus proprios grillóns de milicia voluntaria, engordando o nível de audiencia desta distopía

real.

Moitos foron os síntomas ignorados pola parasitoloxía oficial. Tempo há que nos sabiamos

ollapados polo gran ollo -como aquel do conto diesteano- baixo a cutícula do grande

irmao. Os vermes roedores do big data a luir nos datos dos nosos periplos cotiás, físicos e

virtuais, na voracidade da caza de tendencias. A axexar nas nosas cobizas moldeadas para

nos vender os sucedáneos de desexos do mercado. Era o prezo que estavamos dispostos a

pagar por adurmiñar o isolamento e o cansazo das xeiras inútiles de escravos. O prezo por

wasapear ou enredarmonos nesas redes que nos achegan na distancia a medida que nos

arredan na cercanía. Tempo há que sofriamos esas súas células diferenciadas agrupadas en

tecidos ao cárrego das forzas de seguridade do Estado, esas células que, co gallo de nos

protexer, batían na moitedume mobilizada pacíficamente nas rúas, esa moitedume

indignada que reclamava o cumprimento dos dereitos básicos da Constitución: pan,

vivenda, traballo digno, educación, cultura, liberdade... Esas células parasitarias que batían

sen arrubecer contra xubilados desafiuzados das súas vivendas, agora agasalladas a uns

fondos avutres de metazoos parásitos, consanguíneos da clase dirixinte. As mesmas células

que piolinizaran o porto de Barcelona co G-36-E, o novo fusil de asalto dos abandeirados

do 155.

Havía tempo, si, e moito, que renunciaramos á nosa privacidade polo nudismo dixital, por

un segundo de gloria nas redes sociais. Havía tempo que sabiamos das represalias dos

Marlaskas e afíns, das leis antiterroristas lesivas cos dereitos fundamentais, das detencións

irregulares de independentistas por motivos ideolóxicos, da tipificación de novos delitos

como o autoadoutrinamento que permitían ás forzas heterótrofas espallar a helmintiase

para disolver a capacidade crítica do corpo social que aínda tentava vivir ao abeiro deses

parásitos hermafroditas.

Moitos agardavamola, mais todo foi en valuto. Non estavamos preparados. Escasas

revistas de parásitos era quen de publicar as posibeis terapias para tratar as doenzas

autoinmunes. E estas se perdían nun magma de datos combustibeis bradburiáns e

duvidosos fakes a avivecer a indiferenza. No estado larvario, a verdade xa non precisava

inquisitores tonsurados para se velar.

Así foi como as larvas foron infestando, casa por casa, a todos os hóspedes do medo

aproveitando as baixas defensas que o pánico ía causando no espírito gregario. Cada casa tiña as xanelas abertas a estes gusanos prestos sempre á delación. De corpo mol, orgullosos

títeres sistémicos dispostos a amosar diante das súas proprias gravacións o protagonismo

na caída da presa, esa que antes fora o seu veciño. Somentes por un minuto de gloria nas

pantallas.

O ministerio de transportes larvario parasita agora os nosos sangumiños, diagnostica o

intestino cego para controlar as nosas feces xa antes de que cheguen ao recto coa coartada

de nos facilitar unha dieta máis saudavel. Os militares, embutidos en batas brancas,

diagnostican os nosos movementos nun reclutamento forzoso baixo a ameaza duns efectos

secundarios que enchen todos os telexornais. Como sumisos soldados, heroicos

voluntarios fabrican máscaras caseiras nun arrouto salvífico de redención cuaresmal. O

mesmo ten o valor social. Nenos, xubilados, monxas ou ertes potenciais a producir o que

San Amancio é quen de sobardar nun carismático mecenádego deslocalizado. Máscaras

personalizadas con bandeiras, debuxos infantís, esponsorizadas ou esportivas. Máscaras

dunha mascarada solidaria que pretenden medir o nível de cidadanía veciñal, namentres os

traballadores da saúde, da alimentación e coidados, do transporte... arriscan a vida como

uns herois obrigados no medio dun mar de aplausos. Máscaras en molde de xeso que se

facían para conservar a faciana dos cadavres e que nesta pandemia deverían se elaborar

nas residencias de anciáns.

Sairemos deste estado larvario inmunizados ao virus de Wuhan, afeitos xa á cesión dos

nosos dereitos fundamentais, os de livre reunión e circulación, o dereito á intimidade, os

dereitos laborais, os dereitos universais da infancia...en nome dun Estado paramilitar que

nos acuartela nun estado de excepción, encuberto nun de alarma, suspendendo os máis

elementais dereitos democráticos. E o máis abraiante, sen o menor chío de insumisión ou

descontento. Nun isolamento paradoxal hipercomunicado. Sen nin sequera saber de certo

se nestes tempos de confinamento, os okupas foron desokupados. Ou alerta por se o sorriso

do outro agocha unha coitelada preventiva nas nosas costas.

As larvas da posmodernidade, que xa rillaran a fins do século pasado os alicerces

ideolóxicos da xustiza social co seu rancio eclecticismo bursátil, confínannos nos nosos

fogares para instalar neles as novas penitenciarías, oficinas de teletraballo, tendas online,

bancas electrónicas, centros de teleensino, telemedicina, videoconferencias, teleocio... nun

novo cercamento de pago fácil para espalancar as portas dun capitalismo totalitario máis

velaíño e perigoso que aquel que cercou os campos ingleses, forzou o éxodo rural e deu

lugar a acumulación orixinaria da que Marx xa alertava, esa que puxo en pé o sistema de

explotación capitalista.

IOLANDA TEIXEIRO REI

FERROL