No Castelo da Lúa

O 18 de maio de 2020, saio para facer exercicio nun lugar privilexiado: o paseo marítimo de Rianxo. Un xardín dedicado ó poeta Xosé María Brea Segade, de Iñobre en Taragoña, dá comezo á promenade.

Por Ramón Torrado | Ribeira | 26/05/2020

Na mansa desembocadura do río Te, entre a zona de O Pazo e a praia da Torre, álzase unha ponte nova. No seu remate, empeza a senda de pedra contigua ás ruínas do Castelo da Lúa, unha fortaleza templaria erixida polo almirante e poeta Paio Gómez Chariño no século XIII. As ruínas atraen de forma misteriosa ós temperamentos románticos.

O biólogo belga Tom Janssen, na ría de Arousa | Fonte: Tom Janssen Facebook.

O paseo, que vai da man coa ría de Arousa, adórnase con frecuentes monólitos que amosan citas de autores rianxeiros: Manuel Antonio, Faustino Rey Romero, Rafael Dieste e Castelao.

Os paseantes, ciclistas e corredores vémonos sorprendidos pola grata presenza dun tranquilo porco espiño. Ten mirada sabia e non escapa dos seres humanos, que saudamos con agarimo a este curioso  veciño.

Chegado ó final do paseo no porto de Setefogas, decido ir a unha cafetería por primeira vez dende o principio do estado de alarma. Uns  homes da xeración anterior á miña falan animados arredor dunha mesa próxima. Resulta pracenteiro estar en sociedade. Contan anécdotas, e unha que é pouco decorosa faime rir por dentro, algo inédito nos últimos meses. Tomar un café contemplando as augas outórgame uns ánimos efémeros, pois a vista da zona de Neixón enfronte, na outra marxe da ría, suscita recordos dun prolongado e desolador amor non correspondido.

Acórdome de súpeto da retransmisión do partido de fútbol da final en Sudáfrica 2010 e camiño con celeridade de volta ó coche. Aínda está no paseo o amigo espiñento. Co solpor, é un deleite contemplar os tons de prata, galena, estaño, suave ouro e cadmio da ría de Arousa, unhas cores serenas de singular beleza. Vese a un lado a praia da Torre, e veñen á mente os recordos de infancia nese areal. Agora está deserto, pero volverán as emocións doutras épocas, e escoitarase a inocencia dos nenos.

Na casa, está a final na segunda metade. Xa sucedeu o golpe de karate a Xabi Alonso. Chega a prórroga. Despois de observar en partidos antigos como varios ídolos dos anos 70 e 80 talvez non eran en realidade tan brillantes como pensaba, neste encontro noto que un xogador non decepciona: Andrés Iniesta. O seu gol contra Holanda é tan electrizante como a intelixencia clarividente do seu xogo. Ver a Iker Casillas chorando é unha liberación de décadas de esperanzas rotas.

Xa dentro do tempo de descansar, volve á mente a imaxe das ruínas. En noites claras, envolto para min na enigmática fermosura melódica das composicións de Aida Saco Beiroa, unha novísima pianista rianxeira, o vello castelo recibe a luz da lúa. Mentres, as estrelas lanzan feixes de luz que se reflicten sobre as terras de Rianxo. Como as torres pétreas que mostran de maneira virtual os paneis explicativos, os creadores nados no municipio – José María, Manuel, Faustino, Rafael e Daniel - non son visibles, pero están aí.