Telemedicina, o coronavirus como coartada

Miña nai, esvarava na cadeira, durmiñando polo efecto duns antibióticos tele-diagnosticados. Varias semanas nos levara agardar pola cita da médico e logo da enfermeira. Esta saiu e levou ao señor K. a lle facer quen sabe que probas namentres, amavelmente, nos mandava agardar. Eu botava de menos aquelas salas ateigadas de doentes cos seus lúgubres relatos públicos de escuras doenzas e remedos onde se pasava dunha dor intercostal a un abuso laboral sen solución de continuidade. Os monitores alfanuméricos acabaran con toda comunicación interxeracional, con aquel parladoiro antropolóxico que era unha sala de espera. Só se escuitava polo audio a insufrivel música enlatada para nos evadir. Cando, súpeto, Pasaba por aquí, pasaba por aquí, ningún teléfono cerca y no lo pude resistir… aquela vella canción de Aute instilouse como unha avesa premonición. Por unha vez, miña nai tiña sorte de oír mal e non ter mercado uns novos audífonos cando estes se lle quedaron obsoletos xusto cando se estava afacendo a eles. Entre iso e os tapóns de cerume, dos que era gran produtora, nin tiña coñecemento de que existisen máis ondas cas do mar.

Unha traballadora sanitaria atende a unha persoa que acudiu a realizarse un test de antígenos de Covid-19 nun dispositivo organizado nunha carpa en Monforte de Lemos, Lugo, Galicia, (España), a 5 de febreiro de 2021. O cribado masivo, posto en marc. Carlos Castro - Europa Press

Sorrín ao facer mentes daquela parodia premonitoria de Mr. Bean  -Mr. Feijóo para os galegos-  cando fica só na consulta do dentista e se atende el a si mesmo. A automedicina. Tamén lembrei cando as xentes rían do diagnóstico polo iris do Dr. Vander. Agora envías unha foto do dedo gordo do pé ou respondes a perguntas íntimas na tele-revisión xinecolóxica do teu útero por teléfono, esperando que alomenos unha porcentaxe da telefonía vaia para tratar o cólera na África. Ou aborreces dun contestador que te trata de parvo facéndoche repetir a data de nacemento porque non entende a túa pronuncia, como se foras ti quen necesita un logopeda e non o trebello infernal. Aínda ben que miña nai non estea soa como lles ocorre a tantas persoas maiores!.Remataría como o señor K., a personaxe literaria.

Todo este balume furavame os miolos na espera até que os meus ollos repararon nos monitores recén estreados. Eses nos que se tiraron tantos cartos da sanidade para nos acalar e tolear.  Agora xacían apagados liberándonos dos chifres entrecruzados entre salas cada vez que un código alfanumérico aleatorio mudava para avisar da veceira e obrigava a todos os ollos a se espetar no monitor.

Ao fin, a enfermeira chamounos e, tras uns intres duvitativos, -nos que eu, recordando o proceso, encomendeime ao Altísimo-, de se lle tirar os tapóns (porque polo visto tamén tiñamos que ter collido cita médica para que a doutora lle dera o visto bo), apiadouse dunha case nonaxenaria e tras cubrir e asinar un papel no que os descarregavas de calquera responsabilidade, conseguimos desfacernos do cerume cunha alegría impensavel nos tempos da medicina de familia. Lembran?. Si, aquela especialidade maravillosa pola que ía apostar o Sergas antes de que o desartellaran, viñera a pandemia e os MIR preferiran a especialidade de cirurxía estética. E tampouco os culpo porque hai que ser algo máis que heroi para traballar nun centro de saúde con triple de pacientes que hai dez anos e facer un diagnóstico de teleoperadora por moito menos salario que calquera tertuliano de telelixo e con menos aplausos.

Iolanda Teixeiro Rei. Ferrol