Fallo pioneiro da xustiza ao ratificar a nulidade dunha cláusula solo a un directivo de banca

A Audiencia Provincial da Coruña ratificou a nulidade dunha cláusula solo incluída nun préstamo concedido a un directivo dunha entidade financeira ao que a xustiza dá a razón nun fallo pioneiro ao reafirmar que, aínda que o consumidor era coñecedor do alcance dos termos do contrato dada a súa condición profesional, o banco actuou de forma pouco transparente por impor a cláusula no seu propio beneficio e sen negociación.

A novidade do fallo, datado o pasado 26 de abril e ao que tivo acceso a Europa Press, recae na condición do reclamante, un empregado de banca cun posto directivo que, como recolle a sentenza da audiencia, no momento da firma do préstamo estaba "plenamente capacitado" para coñecer a totalidade dos termos do contrato, incluído o significado da limitación ao tipo variable do interese que impedía que este caese a valores negativos.

Ata o momento, a xustiza dera a razón a clientes regulares, aos que recoñecía a súa incapacidade para comprender completamente as condicións recollidas no contrato e, en concreto, a cláusula solo, declarada ilegal polo Tribunal Supremo no ano 2013.

Neste caso, como así reflicte o fallo xudicial, o cliente é un empregado cunha "longa carreira laboral no sector da banca" e 25 anos de experiencia. En 2007, o momento da firma do préstamo por valor de 65.800, ocupaba un cargo de director de zona nunha entidade financeira distinta á responsable do crédito, Caixanova --actualmente Abanca--.

En setembro do pasado ano, un xulgado coruñés de primeira instancia deu a razón a este cliente, que pedía a nulidade da cláusula solo incluída no seu préstamo. A través deste fallo, Abanca foi condenada a devolver 3.554,57 euros ao cliente, ademais de facer fronte ás costas do proceso.

Durante este primeiro proceso, a entidade prestamista argumentou na súa defensa que o cliente era un empregado de banca de alto rango que, por tanto, era "plenamente coñecedor" do funcionamento dunha cláusula solo, recollida nos termos do contrato. Con todo, o tribunal desbotou esta premisa e reflectiu no seu fallo que as probas practicadas eran "insuficientes" para "acreditar" que a entidade financeira prestase ao seu cliente "o correcto asesoramento e información".

RECURSO ANTE A AUDIENCIA

Abanca recorreu este fallo ante a Audiencia Provincial da Coruña. A defensa da entidade alegou "indefensión" por serlle denegadas as probas que propuxo para acreditar que a cláusula fora incorporada "con plenas garantías" do seu coñecemento por parte do consumidor debido á súa condición de directivo dunha entidade financeira.

Ante isto, a audiencia decidiu chamar ao cliente para sometelo a interrogatorio, xa que entendían que a negativa a incorporar os informes e probas achegadas para acreditar a súa condición laboral foran "indebidamente denegadas" polo xulgado de primeira instancia.

A declaración ante a audiencia serviu aos maxistrados da audiencia para ratificar a versión da compañía financeira de que o reclamante ocultara a súa condición de directivo bancario e que, por tanto, estaba "plenamente capacitado" no ano 2007 para coñecer "o significado e o alcance" do que significa a fórmula elixida para plasmar o que se entende como cláusula solo.

Con todo, determinan que isto non xustifica a súa inclusión, que considera ilegal ao non ser froito "do resultado dunha negociación" co cliente. "Con seguridade, a limitación foi imposta pola caixa prestamista no seu propio interese, anticipando un escenario futuro de descenso dos tipos de interese de referencia que en 2007 aínda non se albiscaba", inciden os maxistrados.

Neste sentido, apuntan que no momento da firma "unha cláusula solo non centraba a preocupación dos clientes nesa época" e que "a máis plena garantía da súa transparencia esixía situala na información precontractual coa importancia que podía chegar a ter como elemento definidor do prezo do diñeiro".

Os maxistrados apuntan que nos documentos "a mención 'interese mínimo' non está certamente relegada, pero tampouco especialmente destacada", á vez que a oferta vinculante "non serve como elemento documental de confirmación dunha plena ou máis completa información precontractual porque neste caso resulta que é da mesma data que a escritura e que esta non está sequera asinada polos prestatarios".

Por todo iso, subliñan as "dúbidas" que ofrece todo o anterior para establecer que a entidade finaciera facilitou a información suficiente ao cliente para comprender a totalidade do contrato. Contra este fallo cabe a presentación dun recurso de casación e extraordinario ante o Tribunal Supremo.

Audiencia Provincial da Coruña.