Os condenados por malos tratos con orde de afastamento non poden achegarse á vítima nin co seu permiso
Insiste en que as decisións xudiciais deben prevalecer fronte aos desexos da vítima
Por Europa Press / Redacción | MADRID | 21/01/2023 | Actualizada ás 11:07
O Tribunal Supremo (TS) concluíu que o feito de que unha vítima de violencia de xénero dea o seu consentimento á súa parella para que quebrante unha orde de afastamento débese entender sempre dentro dun contexto "intimidatorio innegable" e de falta de autoestima da vítima "consustancial aos episodios prolongados de violencia doméstica". Así, os maxistrados fixaron que deben prevalecer as decisións xudiciais fronte aos desexos da vítima e que os condenados por este tipo de delitos non poden achegarse a estas nin co seu permiso.
Nunha sentenza, á que tivo acceso Europa Press, o tribunal estudou o caso dun home que cuestionaba a condena que se lle impuxo por quebrantar unha medida de afastamento porque, segundo defendía, un dos seus fillos dixéralle que a muller lle deu permiso para acudir á súa casa.
O home foi condenado en xaneiro de 2020 por un delito de ameazas leves no ámbito da violencia de xénero a 22 días de traballo comunitario e á prohibición de achegarse a menos de 100 metros da súa parella, ao seu domicilio, lugar de traballo ou calquera outro lugar que frecuente. Seis días despois, tras celebrarse o procedemento de divorcio, acudiu a casa da muller e "usando un obxecto contundente metálico (...) coa intención de causar a morte" golpeoulle na cabeza sen previo aviso.
Segundo consta na resolución, a muller caeu ao chan e o home "seguiu golpeándoa reiteradamente". Un dos fillos en común, ao darse conta do que sucedía, "colleu dun moble unhas tesoiras para defender á súa nai". O pai, con todo, golpeoulle co mesmo obxecto. O mozo conseguiu escapar e pedir axuda.
O condenado levou o caso ao Supremo ao considerar que non era "verosímil" entender que el tentara asasinar á súa parella. Insistiu en que aquel día foi a casa para preguntar á muller se lle daba permiso para ducharse no domicilio, como lle había devandito un dos seus fillos. Asegurou, ademais, que a muller "se caeu desmayándose, por canto padecía de diabetes e sufría das cervicais" e que nin ela nin o fillo que resultou agredido foron capaces de aclarar con que obxecto pegóuselles.
DESESTIMA O RECURSO E CONFIRMA A CONDENA
Os maxistrados do alto tribunal desestimaron estes argumentos e o resto de alegacións que presentou o agresor. Insistiron en que el "sabía que sobre el pesaba unha orde de afastamento que lle impedía comunicarse ou aproximarse á súa muller". Neste sentido, o tribunal lembrou que "as resolucións xudiciais só poden ser modificadas ou suprimidas polos xuíces e tribunais que as ditaron e non polas persoas afectadas".
Na resolución, da que foi relatora o maxistrado Juan Ramón Berdugo, o Supremo recalcou que xa o propio Tribunal Constitucional fixou que "con independencia dos desexos da vítima" débese primar o que diten as resolucións xudiciais. É dicir, que nestes casos, aínda que a muller acceda a que a súa parella se achegue a ela ou ao seu domicilio, estar a quebrantar a orde de afastamento.
En 40 folios, os maxistrados explicaron que o dereito penal sobre violencia de xénero ten unhas "finalidades" que "non se poden conseguir se se permite á vítima deixar sen efecto decisións acordadas pola autoridade xudicial no seu favor".
Así as cousas, o Supremo desestimou o recurso do agresor e confirmou a condena que lle impuxo a Audiencia Provincial de Pontevedra --e que avalou o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia-- dun total 19 anos de prisión: 14 anos e 4 meses por un delito de asasinato en grao de tentativa; 4 anos e 2 meses por un delito de lesións agravadas; e 6 meses por un delito de quebrantamento de condena. O alto tribunal tamén acordou manter as penas de inhabilitación, a orde de afastamento por 34 anos e a indemnización de 47.000 euros para a muller e de 15.500 euros para o fillo.
