Un xornalista escritor nunha Illa de Ons agreste e implacable, chaves do novo thriller de Manel Loureiro

A paisaxe agreste do inverno na Illa de Ons, inaccesible se o clima é adverso e con condicións máis propias de séculos pasados que do actual, é o lugar escollido por Manel Loureiro (Pontevedra, 1975) para ambientar a súa última obra, 'Cando a tomenta pase' (xa en librarías), un thriller protagonizado por un xornalista reconvertido en escritor, Roberto Lobeira, que se retira á illa galega para acabar de escribir a súa última novela.

"O que non pode supor é que se vai a atopar con que os poucos habitantes da illa están cheos de segredos. Que unha presenza misteriosa deixa agasallos sanguentos nas escaleiras da súa casa, tratando de dicirlle algo que el non é capaz de comprender. E por se isto non fose suficiente, as ondas arrastran ata a beira un fardo cuxo contido fai que todas as tensións estalen", relata o propio Loureiro nunha entrevista con Europa Press.

A illa, máis que unha localización, é unha protagonista máis da historia. A idea, confesa, xurdiu dunha visita que realizou a Ons no verán. "Unha noite estaba a pasear e de golpe vin a luz do faro, como lle pasa a Roberto cando chega á súa casa, destellando entre os arbustos, no medio da escuridade. E nese momento dixen: Isto que acabo de ver tenlle que pasar a alguén", rememora.

Aí foi consciente da "singularidade" do espazo. "É como o crime perfecto, o que está á vista de todo o mundo e ninguén se dá conta. Pódese estar a desenvolver un drama en pleno inverno alí sen que ninguén se decate", comenta. "É un dos poucos redutos de rural illado que hai na costa, que está masificada. E é un sitio moi específico. No verán é un gran destino turístico pero no inverno queda illado. Durante semanas pode ser inaccesible se as treboadas non permiten chegar. Practicamente non ten habitantes, non hai luz eléctrica, non hai auga corrente. É un anaco do século XIX diante de todo o mundo no século XXI", explica.

ONS, "VISIBLE PERO INACCESIBLE"

Para escribir a novela, Loureiro enfrontouse ás mesmas vicisitudes que Lobeira. Aínda que "non a todas", chancea o pontevedrés. Que confesase, non atopou ningún fardo que puidese metelo en problemas e tampouco se viu envolvido nas disputas familiares duns Capuleto e Montesco á galega.

"Cheguei en pleno inverno, como Roberto, e a experiencia é moi desconcertante. Ese momento de estar pola noite e ver as luces da costa, e darme conta que estaba aí á beira, pero que ao mesmo tempo era coma se estivese na superficie da lúa. Visible pero inaccesible. É unha sensación moi desconcertante e un tanto desasosegante, perfecto para unha historia como esta".

Loureiro tamén coñeceu de primeira man a situación "complicada e inxusta" dos habitantes da illa, a quen agradece a súa hospitalidade. "Nin sequera son donos das súas terras. Teñen un status rarísimo de colonos absolutamente inxusto. É unha situación que debería ser solucionada", defende.

O THRILLER, "UN MECANISMO DE RELOXARÍA"

Lobeira reclúese en Ons para tratar de saír do bloqueo que lle impide acabar a novela na que traballa, algo que nunca lle pasou ao entrevistado, segundo recoñece mentres toca coa punta dos dedos a primeira superficie de madeira que atopa. "Afortunadamente, non. Hai unha chea de ideas por aí. O difícil é conseguir que unha idea se transforme nunha boa historia. Se dunha boa idea sacas unha boa historia, a partir de aí simplemente é contala. Simplemente. Parece sinxelo, non? E é o máis complicado", reflexiona. 

O pontevedrés móstrase moi satisfeito con esta última novela, coa que conseguiu ademais o premio Fernando Lara de novela, un galardón que recibiron no seu momento Terenci Moix, Francisco Limiar e Juan Esalava Galán, entre outros.